Σύνταγμα και κοινοβούλιο απέκτησε η χώρα με την Επανάσταση του 1843. Λίγα χρόνια νωρίτερα, στην εξέγερση των Μεγάρων στα τέλη του 1831, βοηθούσανε λίγοι Τουρκαρβανίτες με επικεφαλής τον Ταφίλ Μπούζη. Όλοι τους είχαν στρατολογηθεί, για να «αγωνιστούν» για το σύνταγμα. Σύμφωνα με τις ιστορικές αναφορές οι Αρβανίτες ρωτούσανε: «Τι είναι αυτός ο Σύνταγμας;». Δύσκολα καταλάβαιναν τίποτε άλλο από το πλιάτσικο. Γι’ αυτό ήταν περισσότερο απαιτητικοί από τους άλλους. «Ο Σύνταγμας θέλει να τρώει», λέγανε.
Εκατόν εβδομήντα τρία χρόνια μετά με κυβερνητική πρωτοβουλία ξεκινά ακόμη μία μάχη για το σύνταγμα. Δυστυχώς, μολονότι πέρασαν δεκαετίες από την εξέγερση των Μεγάρων, δεν άλλαξαν πολλά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν το θεμελιώδη νόμο του κράτους τόσο οι πολίτες όσο περισσότερο οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Στις προχθεσινές εξαγγελίες της η κυβέρνηση φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Για να είμαστε δίκαιοι, οι προτάσεις για θεσμική ενίσχυση των δημοψηφισμάτων, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο αυτά από μόνα τους ουδόλως αποδεικνύουν μία συγκροτημένη αριστερή πρόταση για το συντακτικό χάρτη της χώρας και πολύ περισσότερο δεν απαντούν στις προκλήσεις της μεταμνημονιακής Ελλάδας.
Από μία προοδευτική και συγκροτημένη πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης λείπουν τα μεγάλα πολιτικά προτάγματα, όπως η θέσπιση του οικονομικού συντάγματος (ήτοι η θεμελίωση και η προστασία του επιχειρείν και των υγιών επενδύσεων στη χώρα), ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, η θέσπιση συνταγματικού δικαστηρίου, η ουσιαστική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η αναβάθμιση των ανεξάρτητων αρχών (τις οποίες μάλιστα οι κυβερνητικές εξαγγελίες θεωρούν ως «τεχνοκρατικά σχήματα», που δεν ελέγχονται επαρκώς από το κοινοβούλιο(!)), η ουσιαστική επαναρύθμιση του εκπαιδευτικού πεδίου της χώρας και πρωτίστως η εκ βάθρων ανασυγκρότηση του πολιτεύματος.
Σε τούτη τη χώρα το πολίτευμα είναι πρωθυπουργική δημοκρατία (και ας το τιτλοφορούμε προεδρευομένη κοινοβουλευτική). Πρακτικά ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει καμία αρμοδιότητα, ενώ το κοινοβούλιο ελάχιστα νομοθετεί. Τις περισσότερες φορές χειροκροτεί τις επιλογές της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία με τη σειρά της «εποπτεύει» και τη δικαιοσύνη. Στη χώρα αυτή οι τρεις εξουσίες είναι η εξής μία. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Από εκεί ξεκινάνε πολλά περισσότερα από όσα κάποιοι νομίζουν. Αλλά είπαμε: Κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι φωνάζοντας «ζήτω ο Σύνταγμας» όλα τα προβλήματα θα εξαφανιστούν διά μαγείας…
http://www.makthes.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου