Ασχέτως της ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης καθενός, άπαντες συνομολογούμε ότι οι ευθύνες του ελληνικού πολιτικού συστήματος για τη δημιουργία της οικονομικής κρίσης και τη διόγκωσή της είναι τεράστιες. Όσο και να θέλουμε να αθωώσουμε ή έστω να δικαιολογήσουμε κάποιους, το πράγμα βοά από μόνο του.
Η πολιτική -και κατά συνέπεια οι πολιτικοί- κρίνεται και κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Μικρή σημασία έχουν οι καλές προθέσεις και τα ελαφρυντικά.
Οι ευθύνες ανήκουν -και κατανέμονται αναλογικά- τόσο σε εκείνους που με τα λάθη και τις παραλείψεις τους έφεραν την κρίση και τη διόγκωσαν όσο και στους άλλους, που -στο όνομα της αντιπολίτευσης- αντί να χτυπήσουν καμπανάκια, προκαλούσαν για ακόμη ταχύτερη και ευρύτερη διόγκωσή της.
Παρομοίως, υπάρχουν ανάλογες ευθύνες σε όσους δεν κατάφεραν να διαχειριστούν επιτυχώς την αντιμετώπιση της κρίσης μετά την έκρηξή της, καθώς και σε εκείνους που πρότειναν εύκολες λύσεις που αποδείχτηκαν ουτοπίες.
Με αυτά και με τα άλλα, οι πολιτικοί στην Ελλάδα μπήκαν στο στόχαστρο των πολιτών, αντιμετωπίζοντας τη μήνη τους. Στα πρώτα χρόνια της κρίσης μάλιστα, καθώς τα τότε κόμματα της αντιπολίτευσης υποδαύλιζαν -για λόγους μικροκομματικής ιδιοτέλειας- την οργή του κόσμου, είχαμε ακόμη και φαινόμενα προπηλακισμών, ύβρεων και τραμπούκικων επιθέσεων κατά υπουργών, βουλευτών, κομμάτων.
Οι έλληνες πολιτικοί -σπάνιες και φωτεινές οι εξαιρέσεις- αντί να συνειδητοποιήσουν πως οι τυφλές αντιδράσεις θα πάρουν χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας και θα συμπαρασύρουν τα πάντα στην πορεία τους, επέμεναν στη συνταγή που είχαν μάθει τις προηγούμενες δεκαετίες. Να κατηγορούν τους αντιπάλους τους για όλα τα δεινά, να αρνούνται κάθε διάλογο -πόσο μάλλον συνεργασία- μαζί τους, να εκθειάζουν τους εαυτούς τους, να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες.
Στην πορεία, αυτό που κατάφερναν ήταν μια τρύπα στο νερό. Πετύχαιναν βέβαια τον πρώτο σκοπό τους, που ήταν να ρίξουν τους άλλους και να κατακτήσουν την εξουσία, αλλά σύντομα μετριόνταν με τις υποσχέσεις που είχαν δώσει και βρίσκονταν ελλιπείς, μπαίνοντας οι ίδιοι στο στόχαστρο του πλήθους.
Έτσι λοιπόν, οι νέες γενιές δυσφόρησαν με τους πολιτικούς και γύρισαν την πλάτη στην πολιτική, αφήνοντας τον χώρο ελεύθερο για να αλωνίζουν οι αποτυχημένοι που ψάχνουν νέες ευκαιρίες, οι απίθανοι, οι αγράμματοι, τα νούμερα.
Αυτά ζούμε. Ας προσέχαμε…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου