Οι Ρωμαίοι είχαν επινοήσει το 471 π.Χ. μια από τις σκληρότερες ποινές που την επέβαλαν στις περιπτώσεις που οι στρατιώτες των λεγεώνων δείλιαζαν ή απειθαρχούσαν στο πεδίο της μάχης.
Ήταν ο αποδεκατισμός. Η αποτρόπαια αυτή ποινή βασιζόταν στην λογική της συλλογικής ευθύνης. Οι στρατιώτες που κατηγορούνταν για το παράπτωμα χωρίζονταν σε δεκάδες και από κάθε δεκάδα κληρωνόταν ένας, ο οποίος έπρεπε να ξυλοκοπηθεί με ρόπαλα μέχρι θανάτου από τους υπολοίπους εννέα.
Η προφανής σκοπιμότητα της ποινής αυτής ήταν ο εκφοβισμός και η αποτροπή μιας μελλοντικής επανάληψης του παραπτώματος. Στην πράξη όμως, έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού η αποτρόπαιη θέα της βασανιστικής εκτέλεσης ενός στρατιώτη από τους συντρόφους του, λειτουργούσε αρνητικά στο ηθικό των ανδρών και κλόνιζε την εμπιστοσύνη τους προς τους ηγέτες τους.
Με την λογική του αποδεκατισμού, ως τιμωρία, λειτούργησαν και δυστυχώς λειτουργούν μέχρι σήμερα διάφορα, όχι δημοκρατικά καθεστώτα. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα, η αντιμετώπιση αμάχων από τους Ναζί, στις χώρες που είχαν καταλάβει αλλά και στην πατρίδα μας. Δηλαδή η άκριτη εκτέλεση αθώων ως αντίποινα για πράξεις ή υποτιθέμενες πράξεις άλλων… Χιλιάδες αθώοι Έλληνες εκτελέστηκαν με αυτή την απάνθρωπη λογική.
.. Η θανατική ποινή ως τιμωρία, που πάνω της στηρίχτηκαν για χιλιάδες χρόνια παγκόσμια κοινωνικά συστήματα για να προστατευθούν από κακοποιά στοιχεία που εθεωρείτο ότι απειλούν τις κοινωνικές δομές, σήμερα στις πολιτισμένες χώρες , θεωρείται πράξη απαράδεκτη. Η αφαίρεση της ζωής κάποιου, όποιο έγκλημα και εάν έχει κάνει, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τιμωρία. Γιατί η ζωή κάποιου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει σε καμία κοινωνία και σε κανένα δικαιϊκό σύστημα. Η ζωή κάποιου είναι κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, που κανείς και για κανένα λόγο δεν μπορεί να αφαιρέσει ως τιμωρία… Η κατάργηση επομένως της θανατικής ποινής στην εποχή μας, θεωρείται αυτονόητη. Και η Ευρώπη ευτυχώς , συμπεριέλαβε την κατάργηση της θανατικής ποινής στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Το ακόμα πιο τραγικό όμως είναι, η επιβολή της θανατικής ποινής να γίνεται, όχι για εγκλήματα κατά της ζωής κάποιου ή κάποιων, αλλά για προθέσεις τέλεσης εγκλημάτων. Και το πιο τραγικό ακόμα , είναι η επιβολή θανατικής ποινής για προθέσεις τέλεσης εγκλημάτων, που έχουν ιδεολογικό πυρήνα.
.. Ήταν ξημερώματα Κυριακής , 30 Μαρτίου 1952.
ο Μπελογιάννης και τρεις ακόμα μελλοθάνατοι κομμουνιστές, μεταφέρονται από τις φυλακές Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελούνται με τουφεκισμό .
Η κατηγορία και η καταδίκη τους σε θάνατο, ήταν η κατασκοπία και οι παράνομες δραστηριότητες, που στόχο είχαν την οργάνωση ένοπλης δράσεως για την ανατροπή του καθεστώτος. Δηλαδή, καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν για προθέσεις τέλεσης εγκληματικών πράξεων.
Η εκτέλεση του Μπελογιάννη
και των συντρόφων του, που προφανώς έγινε από το τότε καθεστώς για παραδειγματισμό, (στην λογική του Ρωμαϊκού αποδεκατισμού…), ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων διεθνώς. Ποιητές, φιλόσοφοι, στοχαστές και άλλες προσωπικότητες κύρους , όπως ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο Πάμπλο Πικάσο ο Τσάρλι Τσάπλιν ο στρατηγός Ντε Γκολ , διαμαρτυρήθηκαν για την καταδίκη και την εκτέλεση. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αντίθετο με τις προσδοκίες του καθεστώτος, δηλαδή ο παραδειγματισμός και η αποτροπή άλλων παρόμοιων πράξεων από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του. Από την εκτέλεση αυτή, δημιουργήθηκε ο θρύλος του Μπελογιάννη, του νέου ανθρώπου με το γαρύφαλλο, που ακόμα και ο Πάμπλο Πικάσο του αφιέρωσε ένα σκίτσο του. Του ανθρώπου που εκτελέσθηκε για την ιδεολογία του, και σε κάθε περίπτωση, για πράξεις που δεν δικαιολογούσαν την θανατική ποινή…
…Πριν λίγες ημέρες, εγκαινιάσθηκε στην πατρίδα του, το μουσείο Μπελογιάννη.
Παρέστησαν επώνυμοι και ανώνυμοι από τον αριστερό και τον κομουνιστικό χώρο της πατρίδας μας… Όχι όμως ενωμένοι ακόμα και μπροστά στην μνήμη του. Αλλά προσπαθώντας ο κάθε ένας να τον προσεταιριστεί ως δικό του ήρωα…
Ο πρωθυπουργός εκφώνησε μάλιστα πύρινο και συγκινητικό λόγο για τον Νίκο Μπελογιάννη.
Τον εκπρόσωπο της τότε αριστεράς, που τα στελέχη της δεν υπέγραφαν μια απλή δήλωση αποκήρυξης των ιδεών τους για να γλυτώσουν το εκτελεστικό απόσπασμα…
Σε αντίθεση με την σημερινή κυβερνώσα αριστερά.
Που υπογράφει τα διαδοχικά καταστροφικά μνημόνια εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού…
Αποδεκατίζοντας οικονομικά τους παλιούς και ψυχολογικά τους νέους…
Η προφανής σκοπιμότητα της ποινής αυτής ήταν ο εκφοβισμός και η αποτροπή μιας μελλοντικής επανάληψης του παραπτώματος. Στην πράξη όμως, έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού η αποτρόπαιη θέα της βασανιστικής εκτέλεσης ενός στρατιώτη από τους συντρόφους του, λειτουργούσε αρνητικά στο ηθικό των ανδρών και κλόνιζε την εμπιστοσύνη τους προς τους ηγέτες τους.
Με την λογική του αποδεκατισμού, ως τιμωρία, λειτούργησαν και δυστυχώς λειτουργούν μέχρι σήμερα διάφορα, όχι δημοκρατικά καθεστώτα. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα, η αντιμετώπιση αμάχων από τους Ναζί, στις χώρες που είχαν καταλάβει αλλά και στην πατρίδα μας. Δηλαδή η άκριτη εκτέλεση αθώων ως αντίποινα για πράξεις ή υποτιθέμενες πράξεις άλλων… Χιλιάδες αθώοι Έλληνες εκτελέστηκαν με αυτή την απάνθρωπη λογική.
.. Η θανατική ποινή ως τιμωρία, που πάνω της στηρίχτηκαν για χιλιάδες χρόνια παγκόσμια κοινωνικά συστήματα για να προστατευθούν από κακοποιά στοιχεία που εθεωρείτο ότι απειλούν τις κοινωνικές δομές, σήμερα στις πολιτισμένες χώρες , θεωρείται πράξη απαράδεκτη. Η αφαίρεση της ζωής κάποιου, όποιο έγκλημα και εάν έχει κάνει, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τιμωρία. Γιατί η ζωή κάποιου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει σε καμία κοινωνία και σε κανένα δικαιϊκό σύστημα. Η ζωή κάποιου είναι κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, που κανείς και για κανένα λόγο δεν μπορεί να αφαιρέσει ως τιμωρία… Η κατάργηση επομένως της θανατικής ποινής στην εποχή μας, θεωρείται αυτονόητη. Και η Ευρώπη ευτυχώς , συμπεριέλαβε την κατάργηση της θανατικής ποινής στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Το ακόμα πιο τραγικό όμως είναι, η επιβολή της θανατικής ποινής να γίνεται, όχι για εγκλήματα κατά της ζωής κάποιου ή κάποιων, αλλά για προθέσεις τέλεσης εγκλημάτων. Και το πιο τραγικό ακόμα , είναι η επιβολή θανατικής ποινής για προθέσεις τέλεσης εγκλημάτων, που έχουν ιδεολογικό πυρήνα.
.. Ήταν ξημερώματα Κυριακής , 30 Μαρτίου 1952.
ο Μπελογιάννης και τρεις ακόμα μελλοθάνατοι κομμουνιστές, μεταφέρονται από τις φυλακές Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελούνται με τουφεκισμό .
Η κατηγορία και η καταδίκη τους σε θάνατο, ήταν η κατασκοπία και οι παράνομες δραστηριότητες, που στόχο είχαν την οργάνωση ένοπλης δράσεως για την ανατροπή του καθεστώτος. Δηλαδή, καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν για προθέσεις τέλεσης εγκληματικών πράξεων.
Η εκτέλεση του Μπελογιάννη
και των συντρόφων του, που προφανώς έγινε από το τότε καθεστώς για παραδειγματισμό, (στην λογική του Ρωμαϊκού αποδεκατισμού…), ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων διεθνώς. Ποιητές, φιλόσοφοι, στοχαστές και άλλες προσωπικότητες κύρους , όπως ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο Πάμπλο Πικάσο ο Τσάρλι Τσάπλιν ο στρατηγός Ντε Γκολ , διαμαρτυρήθηκαν για την καταδίκη και την εκτέλεση. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αντίθετο με τις προσδοκίες του καθεστώτος, δηλαδή ο παραδειγματισμός και η αποτροπή άλλων παρόμοιων πράξεων από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του. Από την εκτέλεση αυτή, δημιουργήθηκε ο θρύλος του Μπελογιάννη, του νέου ανθρώπου με το γαρύφαλλο, που ακόμα και ο Πάμπλο Πικάσο του αφιέρωσε ένα σκίτσο του. Του ανθρώπου που εκτελέσθηκε για την ιδεολογία του, και σε κάθε περίπτωση, για πράξεις που δεν δικαιολογούσαν την θανατική ποινή…
…Πριν λίγες ημέρες, εγκαινιάσθηκε στην πατρίδα του, το μουσείο Μπελογιάννη.
Παρέστησαν επώνυμοι και ανώνυμοι από τον αριστερό και τον κομουνιστικό χώρο της πατρίδας μας… Όχι όμως ενωμένοι ακόμα και μπροστά στην μνήμη του. Αλλά προσπαθώντας ο κάθε ένας να τον προσεταιριστεί ως δικό του ήρωα…
Ο πρωθυπουργός εκφώνησε μάλιστα πύρινο και συγκινητικό λόγο για τον Νίκο Μπελογιάννη.
Τον εκπρόσωπο της τότε αριστεράς, που τα στελέχη της δεν υπέγραφαν μια απλή δήλωση αποκήρυξης των ιδεών τους για να γλυτώσουν το εκτελεστικό απόσπασμα…
Σε αντίθεση με την σημερινή κυβερνώσα αριστερά.
Που υπογράφει τα διαδοχικά καταστροφικά μνημόνια εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού…
Αποδεκατίζοντας οικονομικά τους παλιούς και ψυχολογικά τους νέους…
* Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης είναι καθηγητής καρδιολογίας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου