«Συνάντησα στο super market το Γιάννη. Φίλος. Ανήμερα της γιορτής του. Στο καρότσι του καμιά 10ρια διάφανα πλαστικά σκαφάκια για φαγητό.
Τον πείραξα:
– Σε τέτοια θα σερβίρεις τους καλεσμένους σου απόψε?
Γέλασε…
– Όχι βέβαια. Απλά, τα φαγητά που θα περισσέψουν το βράδυ, τα κάνει η γυναίκα μου μερίδες και τ αφήνει σε ένα σημείο στη γειτονιά. Κολλάει απέξω και μια ετικέτα που γράφει την ημερομηνία που μαγειρεύτηκε κι ότι είναι καθαρό. Υπάρχει κόσμος που το ‘χει ανάγκη και τα παίρνουν.
Χάρηκα για το Γιάννη και τη γυναίκα του. Να ‘ναι καλά να βοηθάνε».
Τον πείραξα:
– Σε τέτοια θα σερβίρεις τους καλεσμένους σου απόψε?
Γέλασε…
– Όχι βέβαια. Απλά, τα φαγητά που θα περισσέψουν το βράδυ, τα κάνει η γυναίκα μου μερίδες και τ αφήνει σε ένα σημείο στη γειτονιά. Κολλάει απέξω και μια ετικέτα που γράφει την ημερομηνία που μαγειρεύτηκε κι ότι είναι καθαρό. Υπάρχει κόσμος που το ‘χει ανάγκη και τα παίρνουν.
Χάρηκα για το Γιάννη και τη γυναίκα του. Να ‘ναι καλά να βοηθάνε».
Το περιστατικό το μετέφερε ο φίλος Γι. Κ. Με συγκίνησε και ταυτόχρονα με έκανε να αισθανθώ περήφανος για κάποιους συμπολίτες μας… Για κάποιους που σκέφτηκαν κάτι τόσο απλό όσο και μεγαλειώδες, καθώς νομίζω αποτυπώνει ξεκάθαρα ότι ακόμη και αυτές τις «μαύρες» μίζερες εποχές κυκλοφορούν ακόμη άνθρωποι με Α κεφαλαίο ανάμεσά μας…
Για την αντιγραφή Βασ. Λ.
ignomisou.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου