Του Χάρη Λευθεριώτη*
Βιώνοντας τις τελευταίες (ας ελπίσουμε) πράξεις του δράματος της μεγαλύτερης πολιτικής παράνοιας της μεταπολιτευτικής περιόδου, διαπιστώνεται ότι η συριζαία κυβέρνηση τελεί υπό συνθήκες αμηχανίας και πανικού. Οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους βρίσκονται στον «αέρα», ενώ ο πρωθυπουργός αποπειράται να ξαναβρεί την λησμονημένη κοινωνική του «ευαισθησία», υποσχόμενος έκτακτες μικροενισχύσεις στους χαμηλοσυνταξιούχους, την επέκταση των γευμάτων στα σχολεία κ.α. Αξίζει να μνημονευθεί, ότι η ίδια κυβέρνηση προέβη στην κατάργηση του ΕΚΑΣ, την αναστολή του μερίσματος του μετοχικού ταμείου σε 20.000 συνταξιούχους, την αύξηση των εισφορών υγείας, ενώ παράλληλα συνομολόγησε την ενεργοποίηση του επονομαζόμενου «κόφτη» δημοσίων δαπανών, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Οι πρόσφατες κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα υποδηλώνουν τάσεις φυγής και κατά βάθος μια αίσθηση προεκλογικής ετοιμότητας. Αρκετοί αναλυτές και πολιτικοί εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εγκαταλείψει εύκολα την εξουσία, καθώς οι εναπομείναντες συριζαίοι δεν δίστασαν να συγκρουστούν με την συνείδησή τους , προκειμένου να διατηρηθούν στις κυβερνητικές θέσεις.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίδουν ένα ισχυρό προβάδισμα στην ΝΔ, η οποία εμφανίζει σχεδόν διπλάσια ποσοστά από το ΣΥΡΙΖΑ. Όλα δείχνουν πως η φιλελεύθερη παράταξη θα αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης, είτε αυτοδύναμα, είτε συνεργαζόμενη με τις άλλες δυνάμεις του επονομαζόμενου ευρωπαϊκού-μεταρρυθμιστικού μπλοκ (ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ).
Πολλοί πολίτες – συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος – αναρωτιούνται δικαιολογημένα: Μπορεί ο Κυριάκος; Τι διαφορετικό θα πράξει; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καταδικασμένος από την ιστορία να πετύχει, προκειμένου να αποφευχθεί η πλήρης κοινωνικοοικονομική κατάρρευση, συνοδευόμενη από ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις.
Η επιτυχής διακυβέρνηση της χώρας από την ΝΔ στηρίζεται στους εξής άξονες: την θέσπιση ενός νέου, σταθερού και φιλικού προς το επιχειρείν φορολογικού καθεστώτος, την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και την ομαλή έξοδο από την κρίση. Πρωταρχική προϋπόθεση όλων των προαναφερομένων στρατηγικών στόχων είναι η ριζική αναμόρφωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης. Οι σοβαρές παθογένειες που δηλητηρίασαν και κατ’ ουσίαν χρεοκόπησαν την πατρίδα μας πρέπει να εκριζωθούν. Είναι αδιανόητο να συντηρούνται δημόσιες υπηρεσίες άνευ αντικειμένου και ανεύθυνοι ως προς την εξυπηρέτηση του πολίτη, δημόσιοι υπάλληλοι (πελατειακά τακτοποιημένοι). Χρειαζόμαστε ένα μικρό, ευέλικτο και αποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Σε ότι αφορά την φοροδιαφυγή, το έργο των ελληνικών αρχών μπορεί να ενισχυθεί από ειδικά κλιμάκια της Κομισιόν, που διαθέτουν την κατάλληλη τεχνογνωσία για την άσκηση ενδελεχών ελέγχων. Απαιτείται ισχυρή, άκαμπτη πολιτική βούληση και κυρίως υπέρβαση του ίδιου του εαυτού τους. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ενσάρκωσε τις πιο φαύλες πτυχές του παλαιοκομματισμού, αλλά τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας φέρουν ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το σημερινό αδιέξοδο. Οι επιχειρούμενες ανανεώσεις των κομματικών στελεχών τόσο από τον Κυρ. Μητσοτάκη, όσο και από την φ. Γεννηματά, αποτελούν ίσως τα πρώτα βήματα για την απαιτούμενη αλλαγή αντίληψης του πολιτεύεσθαι.
Απ’ την άλλη πλευρά, το συνταγματικό καθεστώς νομιμοποίησης της διαφθοράς (νόμος περί μη ευθύνης των υπουργών) πρέπει να αρθεί παντελώς και όχι να αναδιαταχθεί ριζικώς, όπως αναφερόταν στην πρόταση του κυρίου Τσίπρα. Στην επερχόμενη συνταγματική αναθεώρηση, επίσης, μπορούν να θεσπιστούν μηχανισμοί ελέγχου της πολιτικής διαδικασίας από την κοινωνία των πολιτών όπως: νέες μορφές κοινοβουλευτικού ελέγχου και υποχρέωση ενημέρωσης-λογοδοσίας των αντιπροσώπων στους πολίτες. Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν λαϊκίστικες τοποθετήσεις, ούτε υπονομεύουν την φιλελεύθερη πολιτεία, αλλά αντιθέτως την εμβαθύνουν. Περαιτέρω, αποτελούν τις αξιωματικές προϋποθέσεις ανάκτησης της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας-πολιτικής και πάγιο αίτημα των υγιών πολιτών.
Με όχημα τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, μια κεντροδεξιά κυβέρνηση δύναται να διασφαλίσει τόσο την κοινωνική συνοχή. παράλληλα με την προσέλκυση επενδύσεων, την μείωση φόρων και τις αποκρατικοποιήσεις. Τα τελευταία χρόνια, η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου επέφερε πρωτοφανείς καταστάσεις για μια ευρωπαϊκή, πολιτισμένη χώρα όπως: χιλιάδες αστέγων και εκατομμύρια συμπολιτών μας να βιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας κ.α. Πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής, διότι χωρίς την κοινωνική ομαλότητα δεν θα επέλθει η πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη. Δεν εννοούμε ένα υπερβολικό (πέραν των λογικών δυνατοτήτων) κράτος πρόνοιας που θα επαναπαύει τους πολίτες σε καθεστώς αδράνειας, αλλά την δημιουργία συνθηκών απένταξης των αδύναμων από το κοινωνικό αποκλεισμό. Μια πραγματικά φιλελεύθερη ηγεσία οφείλει να παρέχει τις ευκαιρίες και τα κίνητρα για την επανένταξη των πληγέντων συνανθρώπων μας στο κοινωνικό σώμα, ώστε να εργαστούν, να δημιουργήσουν και να εξασφαλίσουν τον αξιοπρεπή βίο.
Συνοψίζοντας, δεν πρέπει να εκχωρηθεί στην «αριστερά» η δημοκρατική και η κοινωνική ευαισθησία, από την στιγμή που οι εκπρόσωποί της επαινούν ανελεύθερα καθεστώτα (την συνύπαρξη αυταρχικής ηγεσίας με κατ’ επίφαση «αμεσοδημοκρατικές» λειτουργίες) σε άλλες ηπείρους του πλανήτη. Η εξυγίανση του ελληνικού πολιτικού βίου και η επίτευξη κοινωνικής σταθερότητας δεν ανήκουν στην σφαίρα του αριστερού λαϊκισμού. Μια τέτοια άποψη, άλλωστε, εκτρέφει τα άκρα και αποσταθεροποιεί το πολιτικό περιβάλλον. Το μεγάλο στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές-πελατειακές ελίτ, άνευ υποχωρήσεων και συμβιβασμών.
* Ο κ. Χάρης Λευθεριώτης είναι Πολιτικός Επιστήμονας.
liberal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου