Mια ματιά στα αποτελέσματα του πρώτου γύρου της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία: αν προστεθούν τα ποσοστά της Λεπέν, του Μελανσόν και ανεξάρτητων υποψηφίων από τη Δεξιά και την Αριστερά διαμορφώνεται ένα συνολικό ποσοστό της τάξης του 48% που απορρίπτει το σημερινό status quo στην ΕΕ-Ευρωζώνη, με διαφορετικές απαντήσεις όμως για την επόμενη μέρα.
Την ίδια στιγμή η τελευταία μέτρηση του Ευρωβαρόμετρου της ΕΕ στις Βρυξέλλες επιβεβαιώνει μια σταθερά της γαλλικής κοινωνίας, τα τρία τέταρτα της οποίας υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη!
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η μεγαλύτερη μερίδα του 48% που αμφισβητεί την κατάσταση πραγμάτων στην ΕΕ-Ευρωζώνη θέλει μια άλλη Ευρώπη, μία τοποθέτηση που δεν μπορεί να εκφρασθεί. Δεν μπορεί να εκφρασθεί κυρίως με υπαιτιότητα της Γερμανίας, που από την άνοιξη του 2010, με την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη έχει οδηγήσει σε μία πρωτοφανή ακαμψία την Ευρωζώνη συνδέοντας τη στήριξη, την αλληλεγγύη και τη διάσωση των εταίρων της που πιέζονται από τις αγορές με μια χωρίς όρια αυστηροποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Εκ πρώτης όψεως, η πόλωση στη Γαλλία ανάμεσα στον Μακρόν που ευαγγελίζεται μια νέα ισορροπία στην Ευρωζώνη και στη Λεπέν που προτείνει μια αδιέξοδη σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης περιχαράκωση στην εθνική κυριαρχία φαίνεται να μην απασχολεί τον Σόιμπλε, ο οποίος συνεχίζει να προωθεί την πρόταση ανάδειξης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας ESM σε ευρωπαϊκό ΔΝΤ και όχι μόνον, καθώς θέλει να μεταφερθούν στη δικαιοδοσία του οι σημερινές αρμοδιότητες της ΕΕ για τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ο Σόιμπλε δεν είναι απλά το ανάχωμα διαρροών της εκλογικής βάσης της CDU-CSU προς την Εναλλακτική AfD, που βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας και σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση. Ο Σόιμπλε, ο οποίος έχει δεσμεύσει τον επόμενο καγκελάριο και τον επόμενο κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο με νομοθετικά μέτρα για τη συνέχιση της σημερινής γραμμής πλεύσης, στέλνει με την αδιαλλαξία του το μήνυμα ότι η γερμανική Ευρωζώνη δεν μεταρρυθμίζεται και δεν χαλαρώνει, όποια κυβερνητική αλλαγή και αν πραγματοποιηθεί στο Παρίσι, στη Ρώμη ή ακόμη και στο Βερολίνο. Εκ των πραγμάτων πρόκειται για μια ακραία στάση που αποδυναμώνει την αξιοπιστία όλων όσοι θα ήθελαν μια άλλη ΕΕ-Ευρωζώνη και πριμοδοτεί τη Λεπέν στη Γαλλία και το ετερόκλητο ευρωσκεπτικιστικό μέτωπο Μπερλουσκόνι, Γκρίλο και Σαλβίνι στην Ιταλία.
Μια ακαμψία που στοχεύει να δημιουργήσει το δίλημμα γερμανική Ευρωζώνη ή αδιέξοδη εθνική περιχαράκωση, μια αντίδραση που θυμίζει τη στάση της Μόσχας απέναντι στους μεταρρυθμιστές στην Ανατολική Ευρώπη που ήθελαν μεταρρυθμίσεις για «Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», με χαρακτηριστικά παραδείγματα όχι μόνο την Τσεχοσλοβακία του Ντούμπτσεκ το 1968, αλλά και δύο πιο δειλά μεταρρυθμιστικά πειράματα την Πολωνία του Γκομούλκα και την Ουγγαρία του Καντάρ μετά το 1956.
Η Σοβιετική Ενωση με το Δόγμα Μπρέζνιεφ για περιορισμένη κυριαρχία των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού απέκλεισε κάθε μεταρρύθμιση και διαμόρφωσε την πόλωση σοβιετικό μοντέλο ή οικονομία της αγοράς και δημιούργησε έτσι τις προϋποθέσεις για το ντόμινο ασύντακτης κατάρρευσης των καθεστώτων της Κ. και Αν. Ευρώπης το φθινόπωρο του 1989.
Στη Γαλλία, όπως διαπιστώνει το ευρωβαρόμετρο, τα τρία τέταρτα των Γάλλων θέλουν παραμονή στην Ευρωζώνη, με το εύλογο ερώτημα: για πόσο καιρό ακόμη; Με τα παραπάνω δεδομένα, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου στη Γερμανία και οι όποιες ανακατατάξεις πολιτικών ισορροπιών θα καταγραφούν προσλαμβάνουν αποφασιστικό χαρακτήρα για το αν υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία σωτηρίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
ΠΗΓΗ: Έθνος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου