Σημείωση του επιμελητή μετάφρασης:
Το άρθρο αυτό γράφτηκε την παραμονή του βρετανικού δημοψηφίσματος και, με βάση όλα όσα αποκαλύπτει, παροτρύνει τον κόσμο της εργασίας και όλους τους υπερήφανους ανθρώπους που θέλουν να ορίζουν οι ίδιοι τις τύχες της χώρας τους, να ψηφίσουν έξοδο από το γραφειοκρατικό τερατούργημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως και ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει, η πηγή των αποκαλύψεων του, ο δημοσιογράφος Frederick Forsyth (του οποίου μεταφέρονται εκτενή αποσπάσματα πρόσφατου άρθρου του), δεν επικεντρώνει την προσοχή του στο σημείο κλειδί που στάθηκε η αιτία της δημιουργίας της ΕΕ, δηλαδή την αμερικανική βούληση να εξουσιάζει την Ευρώπη δημιουργώντας παράλληλα και ένα στρατηγικό αντίβαρο απέναντι στην ΕΣΣΔ.
Αντίθετα, ο Forsyth εστιάζει στο πρόσωπο και τις ιδέες του λεγόμενου “πατέρα ιδρυτή”, του ιδεολογικού μέντορα, της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον Jean Monnet.
Ο Jean Monnet ήταν ένας Γάλλος οικονομολόγος και διπλωμάτης ο οποίος πράγματι έθεσε τις βάσεις και προσδιόρισε τους κανόνες λειτουργίας του σημερινού ευρωπαϊκού γραφειοκρατικού τέρατος, όπως ακριβώς περιγράφεται στο άρθρο.
Περισσότερο όμως από τον τιμητικό τίτλο του “πατέρα ιδρυτή” του ταιριάζει ο εξίσου σημαντικός αλλά όχι ακριβώς τιμητικός τίτλος του “υπερ-χρήσιμου ηλίθιου” μια και τα σχέδια που έθεσε στην υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και, εμμέσως πλην σαφώς, της παγκόσμιας ελίτ της πλουτοκρατίας, αποδείχτηκαν άκρως αποτελεσματικά και δόλια.
Η “διακυβέρνηση δια της εξαπάτησης” που επινόησε είναι το πολιτικό σχήμα που μας έχει οδηγήσει στην οικτρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη σήμερα και εμείς, οι Έλληνες, χρωστάμε σε μεγάλο βαθμό, σ' αυτόν, τον Jean Monnet, το κολαστήριο το οποίο βιώνουμε.
Ένας υπερ-χρήσιμος ηλίθιος, που, όχι τυχαία, τιμήθηκε με εξαιρετικές διακρίσειςαπό τις ίδιες αυτές ελίτ.
Φυσικά δεν λείπουν και αυτοί που τον κατηγόρησαν στα ίσα σαν “πράκτορα επί πληρωμή”.
Ευρωπαϊκή Ένωση: Κυβέρνηση δια της εξαπάτησης
Επιμέλεια Μετάφρασης: ο Γιώργος του Κλικ
Έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του συγγραφέα του “The Day of the Jackal” Frederick Forsyth, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στην εφημερίδα Daily Express, που πιστεύω ότι κάθε Βρετανός και κάθε Ευρωπαίος αλλά και οποιοσδήποτε άλλος θα έπρεπε να διαβάσει. Ο Forsyth δεν ασχολείται με την αμερικανική πίεση για τον σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως αντίβαρο στη Σοβιετική Ένωση, αλλά “κολλάει” στον “πατέρα ιδρυτή” Jean Monnet και στην συλλογιστική του από την οποία πήρε την ιδιαίτερη μορφή της η Ένωση. Και αυτό είναι ήδη αρκετά κακό.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο Forsyth είναι να παραθέτει αποσπάσματα από το έργο του Monnet, και οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ το διάβαζα είχα όλο και πιο έντονα την αίσθηση ότι είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο το ότι κανείς, ειδικά μη δημοσιογράφος, δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Βρίσκεται εκεί, μπροστά στα μάτια όλων, όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα αν κανείς δεν το κοιτάξει ποτέ.
Έχω επανειλημμένως μιλήσει για το πώς η ίδια η δομή της ΕΕ αυτο-επιλέγει “κοινωνιοπαθείς” (ΣτΜ καθαρή αναφορά σε ψυχοπαθείς) ή/και ακόμα χειρότερα, αλλά ίσως όχι αρκετά για τον τρόπο με τον οποίο αυτό ενσωματώθηκε σκόπιμα μέσα στο σχέδιο. Ήταν μια προδιαγραφή όχι μια ατέλεια.
Και δεν νομίζω ότι Monnet ασχολήθηκε ποτέ του με το πως τέτοιου είδους δομές εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου, όπου οι ατέλειες του σχεδιασμού γίνονται όλο και πιο έντονες και οι πιο σοβαρές περιπτώσεις “κοινωνιοπάθειας” καταλαμβάνουν τις πιο ισχυρές θέσεις. Μια εξέλιξη που είναι καθαρά ορατή στις σημερινές Βρυξέλλες.
Για μένα, όπως έχω γράψει και παλιότερα, όντας εδώ στην Αθήνα αυτές τις ημέρες έχω πλήρη μαρτυρία για το τι αντιπροσωπεύει πραγματικά η ΕΕ. Όχι μόνο πρέπει να βοηθάμε να ταΐζονται πολλές δεκάδες χιλιάδες σε καθημερινή βάση, αλλά τα επίπεδα κατάθλιψης βρίσκονται κάπου στο 80% και το προσδόκιμο ζωής βουλιάζει γιατί οι σωστές υπηρεσίες υγιεινής φροντίδας έχουν καταποντιστεί για τον περισσότερο κόσμο, σε μια χώρα που όχι πριν από πολύ καιρό είχε ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης για το οποίο ο καθένας θα ήταν περήφανος.
Αυτή είναι η ΕΕ. Και, ναι, οι Βρετανοί, ας στοχαστούν σχετικά με το NHS (ΣτΜ, Εθνικό Σύστημα Υγείας). Ναι, μπορείτε να υποστηρίξετε ότι δεν είναι η ΕΕ, αλλά ο Κάμερον και οι δικοί του που το διαλύουν, είναι όμως ο Κάμερον που σας ζητάει να ψηφίσετε για την παραμονή σας στην Ένωση.
Αν μπορεί να κάνει αυτό σήμερα σε ένα από τα κράτη μέλη της, θα το κάνει αύριο σε άλλους και περισσότερο, εάν το κρίνει σκόπιμο. Τα οφέλη της ένωσης εισρέουν σε λίγες επιλεγμένες χώρες, και σε λίγους επιλεγμένους μέσα σε αυτές τις χώρες. Και όλο και λιγότεροι επιλέγονται καθώς οι οικονομικές πολιτικές εξακολουθούν να αποτυγχάνουν.
Ειλικρινά είναι πέρα από τις δυνατότητες μου να καταλάβω γιατί κάποιος θα ήθελε να ανήκει σ' αυτό το πράγμα. Δεν πρόκειται για τον Boris Johnson (ΣτΜ, πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και συντηρητικός βουλευτής – υπέρ της εξόδου) ή για τον Nigel Farage (ΣτΜ, αρχηγός του UKIP και ευρωβουλευτής – υπέρ της εξόδου) ή για τον George Osborne (ΣτΜ, υπουργός οικονομικών, συντηρητικός – υπέρ της παραμονής), που είναι μέρος της εξαπάτησης. Το θέμα είναι πως θα κυβερνούν οι νάνοι, όπως το θέτει ο Forsyth.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το άρθρο του Frederick Forsyth:
Δεν υπήρχε τίποτα το ποταπό ή το απάνθρωπο σχετικά με τον Jean Monnet, τον Γάλλο διανοούμενο που θεωρείται σήμερα ως ο πατέρας ιδρυτής του ονείρου, ούτε υπήρχε με εκείνους που ενώθηκαν μαζί του: ο Ιταλός De Gasperi, ο Γερμανός Hallstein, ο Βέλγος Spaak και ο Γάλλος Schumann. Το 1945 ήταν όλοι “σημαδεμένοι”. Ο κάθε ένας είχε δει την απόλυτη καταστροφή της ηπειρωτικής του πατρίδας από τους πολέμους και, μετά τον δεύτερο, ορκίστηκαν να προσπαθήσουν για το υπόλοιπο της ζωής τους να εξασφαλίσουν ότι τίποτα παρόμοιο δεν θα επαναληφθεί ξανά. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτή τη φιλοδοξία.
Πρώτα ο Monnet ανέλυσε τι είχε πάει στραβά και του έγινε εμμονή ένα μόνο γεγονός: Ο γερμανικός λαός είχε όντως ψηφίσει τον αυστριακό δημαγωγό στη θέση του καγκελάριου. Τι θα μπορούσε ο ίδιος, ο Monnet, να μάθει από αυτό; Αυτό που έμαθε έμεινε μαζί του για το υπόλοιπο της ζωής του και μένει μαζί μας σήμερα στην ΕΕ.
Η ήπειρος της Ευρώπης, από τη δυτική Ιρλανδία έως τα ρωσικά σύνορα, από το Βόρειο Ακρωτήριο της Νορβηγίας έως το λιμάνι της Βαλέτα στη Μάλτα, πρέπει να ενοποιηθεί σε ένα τεράστιο υπερκράτος. Πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, στρατιωτικά και συνταγματικά.
Δεν μπορεί να υπάρξει πόλεμος μεταξύ επαρχιών άρα ο πόλεμος θα καταργηθεί. (Για έναν άνθρωπο που είχε δει τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, αυτό ήταν ένα περίεργο συμπέρασμα, αλλά εκεί κατέληξε. Και είχε κι άλλο).
Καθώς ο άνθρακας, ο σίδηρος και ο χάλυβας ήταν τα απαραίτητα δομικά υλικά της πολεμικής βιομηχανίας, οι βιομηχανίες αυτές θα πρέπει να ενοποιηθούν υπό κεντρικό έλεγχο. Έτσι, θα μπορούσε επίσης να αποτραπεί ο μυστικός επανεξοπλισμός οποιουδήποτε κράτους. Αυτό τουλάχιστον είχε το πλεονέκτημα της λογικής και έτσι η Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα ήταν η πρώτη του επιτυχία.
Παρέμενε όμως το μεγάλο ερώτημα: πώς θα κυβερνιόταν αυτό το πανευρωπαϊκό ενιαίο κράτος; Έτσι, ήρθε στο συμπέρασμα που επικρατεί ακόμα και σήμερα. Στη δεκαετία του 1930 η δημοκρατία είχε αποτύχει. Στη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού απελπισμένοι άνθρωποι είχαν συρρεύσει στους δημαγωγούς που τους υποσχέθηκαν γεμάτη κοιλιά και μια δουλειά με αντάλλαγμα παρελάσεις και αγήματα συνθημάτων και ύμνων.
Έτσι, η δημοκρατία πρέπει να φύγει απ' τη μέση. Δεν θα μπορούσε να είναι το κυβερνητικό σύστημα της νέας ουτοπίας. Δεν της ταίριαζε. (Ήταν ήδη πρόεδρος της Επιτροπής Δράσης για το Υπερκράτος, ήταν ο επίσημος τίτλος του. Δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο με τη λέξη υπερκράτος) (ΣτΜ υπονοεί την χρήση αυτού του όρου στο μυθιστόρημα “1984” του George Orwell).
Αντ' αυτού έπρεπε να υπάρξει ένα νέο σύστημα: κυβέρνηση από μια πεφωτισμένη ελίτ γραφειοκρατών. Hoi polloi – οι πολλοί (ΣτΜ, επί λέξει στο κείμενο) (εσείς και εγώ) ήμασταν απλά πάρα πολύ “αόρατοι”, πάρα πολύ συναισθηματικοί, πάρα πολύ αμόρφωτοι για να μας επιτραπεί με ασφάλεια να επιλέγουμε τις κυβερνήσεις τους.
Ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να επινοήσει έναν τρόπο για την ενίσχυση και την οχύρωση της δημοκρατίας ώστε να εξασφαλίσει ότι αυτό που συνέβη στην Ιταλία και στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920 και του 1930 να μην μπορεί να συμβεί και πάλι. Όχι, η δημοκρατία ήταν ανασφαλής και έπρεπε να αντικατασταθεί. (Αυτό δεν είναι προπαγάνδα, το έγραψε ακριβώς έτσι).
Το τελευταίο του στίγμα ήταν που ζήτησε τη στήριξη των έξι, που θα γίνονταν ο πυρήνας του ονείρου του: την Γερμανία (ακόμα κατεστραμμένη από τον πόλεμο), την Γαλλία (που πολεμούσε ζοφερούς αποικιακούς πολέμους στην Ινδοκίνα και την Αλγερία), την Ιταλία στο συνηθισμένο χάος της, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το μικροσκοπικό Λουξεμβούργο. Πώς θα μπορούσαν οι διάφοροι λαοί να πειστούν ώστε να παραδώσουν τις χώρες τους από τη δημοκρατία στην ολιγαρχία, στην κυβέρνηση της ελίτ; Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα απόσπασμα από όσα έγραψε:
"Τα έθνη της Ευρώπης θα πρέπει να οδηγηθούν προς το Υπερκράτος χωρίς οι λαοί τους να καταλάβουν τι συμβαίνει. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε διαδοχικά στάδια, το κάθε ένα συγκαλυμμένο σαν να έχει έναν οικονομικό στόχο, αλλά τα οποία τελικά και αμετάκλητα θα οδηγήσουν στην ομοσπονδία”.
Με άλλα λόγια, δεν μπορούσε να τους αναγκάσει (δεν είχε άρματα μάχης). Δεν μπορούσε να τους δωροδοκήσει (δεν είχε χρήματα). Δεν μπορούσε να τους πείσει (τα επιχειρήματά του ήταν προσβλητικά). Εξ ου και η σκόπιμη προσφυγή στην κυβέρνηση δια της εξαπάτησης. Και τα δύο γιατροσόφια συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μελετήστε την εκστρατεία του Remain (ΣτΜ, αυτούς που στο δημοψήφισμα ήταν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ) και τους ανθρώπους της.
Σχεδόν χωρίς εξαίρεση αποτελούν τους πυλώνες του συστήματος, με έδρα το Λονδίνο, εξοικειωμένοι σε πλούσιους μισθούς, διοικητική εξουσία και τεράστια προνόμια. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει για το 95% του πληθυσμού. Εξ ου και η ανάγκη για εξαπάτηση.
Σε κάθε στάδιο, η εκστρατεία του Remain τονίζει ότι το θέμα είναι οικονομικό: το εμπόριο, τα κέρδη, τα στεγαστικά δάνεια, οι τιμές των μετοχών, οι αξίες των σπιτιών – οτιδήποτε θα υποχρεώσει σε φοβισμένη υποταγή τρομάζοντας τον John Citizen (ΣτΜ τον κοινό πολίτη). Το τρένο του στημένου παιχνιδιού για τους λίγους δεν πρέπει να εκτροχιαστεί. Μερικοί από αυτούς έχουν ήδη κολλήσει καρφίτσες σε ένα κέρινο ομοίωμα του David Cameron επειδή ήταν αρκετά επιεικής ώστε να προσφέρει στους προλετάριους μια ευκαιρία να ανακτήσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία τους και έτσι την κυριαρχία τους.
Ο Forsyth κατόπιν συνεχίζει με μια δέσμη τυπικών βρετανικών θεμάτων και τελειώνει με αυτό:
[..] Σας λένε επανειλημμένα ότι το θέμα έχει να κάνει εξολοκλήρου με την οικονομία. Αυτός είναι ο παραδοσιακός περισπασμός του απατεώνα. Το θέμα έχει να κάνει με το κυβερνητικό μας σύστημα, την κοινοβουλευτική δημοκρατία εναντίον της μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας της εντελώς προσηλωμένης προς το επερχόμενο Υπερκράτος.
Την δημοκρατία μας δεν μας την πρόσφεραν την περασμένη εβδομάδα σε ένα πιάτο. Χρειάστηκαν αιώνες πάλης για τη δημιουργία της και από το 1940 έως το 1945 φοβερές θυσίες για να την υπερασπιστούμε και να την διατηρήσουμε.
Μας την κληροδότησαν γίγαντες, μας την στερούν νάνοι.
Τώρα έχουμε μια ευκαιρία, μια τελευταία, μια ευκαιρία που μας προσφέρθηκε ανόητα να πούμε σ' αυτές τις παχιές γάτες που μας κοιτούν αφ' υψηλού: Ναι, θα υπάρξουν κάποια κόστη – αλλά την θέλουμε πίσω.
Πηγή: theautomaticearth μέσω zerohedge
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου