Του Γιώργου Κράλογλου
Το 2014 οι Πορτογάλοι βγήκαν από το μνημόνιο και το 2016 αγοράζουν τις τελευταίες ιστορικές ελληνικές βιομηχανίες. Τον Απρίλιο οι Κύπριοι βγήκαν από το μνημόνιο και το 2019 θα μας πουλάνε το δικό τους φυσικό αέριο. Και εμείς "χαιρόμαστε" αν μας διώξει από το ευρώ ο Σόιμπλε γιατί με τη δραχμή (λέει) θα γίνουμε ανταγωνιστικοί!!! Τίποτε άλλο δεν μας φταίει; Τίποτε;
Δραχμές είχαμε το 1974-1975, με την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970 που διέλυε την παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή. Και εμείς αντί να φορτώσουμε ογκώδη προβληματικά παραγωγικά συγκροτήματα σε ξένους ομίλους (που το έλεγε η ψυχούλα τους) τα κρατικοποιούσαμε στην πλάτη του φορολογούμενου. Γιατί; Για να σχηματίσουμε με 80.000 (σε ένα χρόνο) αφισοκολλητές τα πρώτα κομματικά στρατεύματα κατοχής της μεταπολίτευσης.
Δραχμές είχαμε το 1983 όταν το δεύτερο κύμα κομματικού στρατού κατοχής με τα "τάγματα κλαδικών" και τους επαγγελματίες κομματικούς συνδικαλιστές διορίστηκαν "βιομήχανοι" της κοινωνικοποίησης... Ο δε ελληνικός λαός τους πλήρωσε με 1 τρισεκατομμύριο δραχμές!!!
Δραχμές είχαμε την 20ετία 1980-2000 όταν διώχναμε με τις κλωτσιές από την Ελλάδα την Pirelli, την Nissan, τις χημικές βιομηχανίες και βιομηχανίες τροφίμων που έδιναν ένα κόσμο λεφτά σε 40.000 εργάτες στην Βόρεια και στην Νότια Ελλάδα.
Δραχμές είχαμε όταν καταδικάζαμε σε μαρασμό και κλείναμε μεταλλευτικά συγκροτήματα, χαρτοποιίες, μεταλλουργίες, και βιομηχανίες συναρμολόγησης με 400.000 εργάτες γιατί έπρεπε οι κομματικοί Δήμαρχοι, πότε της Νέας Δημοκρατίας και πότε του ΠΑΣΟΚ να κερδίσουν στις εκλογές με χατίρια και σε οικοπεδοφάγους.
Δραχμές είχαμε όταν σβήναμε από τον βιομηχανικό χάρτη της χώρας την κολοσσιαία ελληνική ναυπηγική βιομηχανία, τη βιομηχανία προϊόντων αμύνης και τη λιπασματοβιομηχανία μαζί με εκατοντάδες δορυφορικούς κλάδους με χιλιάδες εργαζόμενους.
Δραχμές είχαμε όταν στην Ελλάδα "αναβαθμίσθηκε" σε επίσημο οικονομικό κλάδο... το λαθρεμπόριο καυσίμων που γιγαντώθηκε μετά το 1993 με την απελευθέρωση των τιμών. Από τότε και μέχρι σήμερα οι λαθρέμποροι παρεμβάλλονται στο κύκλωμα καυσίμων και επηρεάζουν τα πάντα. Από την αγορά λιανικής μέχρι τον κορβανά αφαιρώντας κάθε χρόνο 400-500.000.000 ευρώ.
Όλη αυτή η ελληνική κατάντια ως χώρα της αρπαχτής, του τσάμπα μάγκα, της λαμογιάς, της διαπλοκής, των συμφερόντων και των κομματικών στρατών κατοχής (με τη μορφή συνδικαλιστών, αφισοκολλητών ή Καρανικαίων) είναι αυτό που ακόμη ζούμε.
Είναι αυτό που προκάλεσε την επιχειρηματική μετανάστευση. Είναι αυτό που έχει διώξει 500.000 νέους Έλληνες επιστήμονες και ειδικευμένους τεχνίτες από την Ευρώπη μέχρι την Ασία.
Ασφαλώς και ο Σόιμπλε έχει κάτσει για τα καλά στην κορυφή της σκακιέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βλέπει και την Ελλάδα σαν πιόνι (εμείς όμως φταίμε και γι' αυτό) στο εκλογικό του παιχνίδι και στις ευρωπαϊκές του ισορροπίες.
Βεβαίως και γυροφέρνει το grexit ο Σόιμπλε γιατί του έχουμε δώσει το δικαίωμα να το κάνει. Όσο και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα δυσβάστακτα φορτία της Deutsche Bank και του Brexit δεν έχει τα κότσια να ανοίξει μέτωπο και με grexit. Και δεν θα το ανοίξει.
Αλλά, ανεξάρτητα από τη Γερμανική βούληση ή την πίεση των δανειστών, που αν φέρουν έξοδο από την ευρωζώνη θα φέρουν (μοιραίως) και από την Ε.Ε., διερωτώμαι τι έχει αλλάξει στην ελληνική πολιτική σκηνή και ποιος από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό έχει την ικανότητα να εγγυηθεί το μέλλον της Ελλάδας εκτός ευρώ.
Τι έχει αλλάξει στις επιλογές προσώπων για τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων, από το 2000 που μπήκαμε στο ευρώ μέχρι και σήμερα, που αν επανέλθουν, σε πόστα της οικονομικής πολιτικής θα μας φορέσουν "ασπίδα οικονομικής προστασίας" στις κακουχίες της δραχμής.
Τι έχει αλλάξει στη σοβαρότητα και κυρίως στην ικανότητα πολιτικών προσώπων να εγγυηθούν πως η ζωή έξω από την ευρωζώνη και την Ε.Ε θα γίνει ανταγωνιστική και οι τσέπες μας δεν θα είναι άδειες.
Τίποτε απολύτως. Απόδειξη το πρώτο "δείγμα" γραφής, κόμματος της δραχμής, (το 2015) με τον ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα, Παππά, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Στρατούλη και άλλων λαϊκών "εθνοσωτήρων" που έκανε τον ίδιο τον Τσίπρα να τραβάει τα μαλλιά του... Και, έκτοτε, να επιλέξει την, άνευ όρων, παράδοση στο τρίτο μνημόνιο που θα μας συνοδεύει, εντός ευρώ (μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία) μέχρι και το 2018. Το τέταρτο έρχεται νωρίς-νωρίς το 2019.
capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου