Είναι αλήθεια ότι, το να προσπαθήσει κάποιος να ξεχωρίσει τις πιο προσβλητικές εκφράσεις ή/και τις πιο καταστροφικές πράξεις των μελών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί κοπιώδες έργο. Καθημερινά, βομβαρδιζόμαστε με λογής-λογής ασυναρτησίες, ψεύδη και στρεβλώσεις, οι οποίες συνδυάζονται με πράξεις που εκθέτουν τα κυβερνητικά στελέχη και εκτρέπουν, όχι μόνο τον θεσμικό ρόλο των ανεξάρτητων αρχών, αλλά και την ίδια τη λειτουργία μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η κυβέρνηση με την ως τώρα δράση της, δεν εκθέτει απλά τον εαυτό της, αλλά υπονομεύει ευθέως την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα ύπαρξης δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων στη χώρα. Αποκορύφωμα και χαρακτηριστικό δείγμα αυτών, βρίσκουμε στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Ο Πρωθυπουργός απάντησε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων χωρίς ουσιαστικά να πει τίποτα. Όλες οι απαντήσεις του, παρά το ότι χρησιμοποιούσε διαφορετικές λέξεις, είχαν το ίδιο νόημα «αυτό είναι και αν σας αρέσει». Πολλοί βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν για αναλγησία, μίσος και εκδικητικότητα, αυτό όμως προϋποθέτει κάτι που ο Πρωθυπουργός δε φαίνεται να διαθέτει και είναι η σχέση με τους πολίτες της χώρας στην οποία κυβερνά. Μόνο στο πλαίσιο μιας σχέσης, όπου υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο και αλληλεξάρτηση συμφερόντων (με άλλα λόγια ένα «άγραφο» συμβόλαιο), μπορεί να υπάρξει μίσος και εκδικητικότητα. Στην πραγματικότητα, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δε νοιάστηκε ποτέ για τους πολίτες απλά προσποιήθηκε αρκετά καλά για κάμποσο καιρό – το αν δε θεωρεί αναγκαίο να υποκρίνεται πια ή αν οι πολίτες επιτέλους κατάλαβαν με ποιον έχουν να κάνουν, δεν ενδιαφέρει και τόσο. Το σημαντικό είναι, ότι ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του σε καθεστώς παραίτησης. Διότι, πώς γίνεται να κυβερνά ένας άνθρωπος που δε δίνει δεκάρα για τους πολίτες της χώρας; Πώς νομιμοποιείται να παραμένει σε μια θέση προκειμένου να εξυπηρετεί τα προσωπικά του συμφέροντα; Πώς συμφωνεί αυτό με τις αρχές και τους κανόνες του Πολιτεύματος που έχει η χώρα;
Πιθανά λόγω του πολυετούς δικομματισμού τον οποίο είχαμε συνηθίσει, πολλοί σπεύδουν να κρίνουν τη συμπεριφορά του Πρωθυπουργού με βάση δεδομένα που ανήκουν σε άλλες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες. Παλαιότερα, είχαμε βιώσει εκδικητικές συμπεριφορές από στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ και αντίστροφα, όμως, όταν διαπιστώνονταν αυτές οι καταστάσεις από έξωθεν μαρτυρίες, οι εμπλεκόμενοι προσπαθούσαν τουλάχιστον να δικαιολογηθούν, ενώ σε πολλές περιπτώσεις επιλαμβανόταν και η Δικαιοσύνη. Τώρα, το σκηνικό είναι διαφορετικό. Μοιάζει σαν να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να βάλουμε τον Τσίπρα στο καλούπι ενός ηγέτη που διαθέτει πάνω-κάτω τα κυριότερα μεταπολιτευτικά χαρακτηριστικά, προσπαθούμε δηλαδή να τον «κανονικοποιήσουμε» γιατί σε αντίθετη περίπτωση το πράγμα παραγίνεται τρομακτικό. Έτσι, αποδίδουμε στον Τσίπρα κίνητρα και χαρακτηριστικά που δε διαθέτει. Και τι δεν έχουμε ακούσει όλο αυτό το διάστημα: ότι είναι Μνημονιακός, Ευρωπαϊστής, ότι θα κάνει ό,τι και οι προηγούμενοι – μέχρι και συναίνεση ζητούσαν πολλοί «παράγοντες» για το υποτιθέμενο καλό της χώρας. Οι άνθρωποι, όταν φοβούνται βαφτίζουν την ύαινα, κουνάβι, γιατί μόνο κουνάβια έχουν μάθει να κυνηγούν στην οργανωμένη κοινωνία που ζουν τόσα χρόνια. Κάποιος φαίνεται να τους είχε προστατεύσει αρκετά καλά ως τώρα και δε χρειάστηκε να εκτεθούν σε τέτοιους προ-πολιτικούς κινδύνους – ναι, οι προηγούμενοι.
Ο Τσίπρας δε μισεί τους πολίτες που κάθε μέρα περνάνε το κατώφλι της φτώχειας, ούτε τους δημοσιογράφους που μένουν άνεργοι, ούτε καν όσους πεθαίνουν επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε θεραπεία, ούτε βέβαια και όσους δε μπορούν πια να πληρώνουν φροντιστήρια και τα παιδιά τους είναι καταδικασμένα να μείνουν στο έλεος του ανηλεούς και απαίδευτου ελληνικού σχολείου. Μάλιστα, δε μισεί ούτε τους συνταξιούχους που κόβουν από το φαγητό για να πληρώσουν φάρμακα, ούτε τους νέους που δε βρίσκουν δουλειά. Δεν τους μισεί, απλά αδιαφορεί. Τα συναισθήματά του για όλους εμάς, είναι σαν εκείνα που θρέφει ο σκακιστής για τα πιόνια – αποτελούμε απλά το «μέσο» για να κερδηθεί η προσωπική του παρτίδα.
Μόνο που το σκάκι, είναι παιχνίδι, η διακυβέρνηση της χώρας όχι. Τα πιόνια είναι αντικείμενα κι εμείς ζωντανοί. Δύσκολο για τον Τσίπρα να καταλάβει τη διαφορά όταν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διατήρηση της εξουσίας. Δεν είναι ότι λυπάται αλλά δε μπορεί να κάνει αλλιώς, ούτε ότι θέλει να μας εκδικηθεί. Όλοι μα όλοι, άνθρωποι και θεσμοί, ακόμη και η ίδια η χώρα, είναι παράπλευρες απώλειες, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία. Κι επειδή είναι έτσι και είναι αδιανόητο το να το συνειδητοποιεί κανείς, πολλοί προτιμούν να του αποδίδουν εκδικητικότητα, παρά αδιαφορία, γιατί στην τελευταία περίπτωση, θα μείνουν εμβρόντητοι. Είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός της χώρας να μη νοιάζεται ούτε στοιχειωδώς, για τη ζωή των πολιτών της χώρας στην οποία κυβερνά; Είναι.
Και μάλιστα, σε αυτό ακριβώς συνιστάται ο πολλαπλός κίνδυνος της παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: δεν πρέπει να φύγουν απλά και μόνο επειδή αδιαφορούν για τη ζωή μας και καταστρέφουν το μέλλον μας, αλλά κυρίως επειδή με τη δράση τους, κοντεύουν να πείσουν τους πολίτες πως, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να υπάρχουν εκλογές, δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, δεν υπάρχει κανένα απολύτως όφελος στο να παλεύει κάποιος για τη Δημοκρατία.
Αυτό ομολογουμένως, δεν το έχουμε ξαναζήσει.
ΥΓ. Ο Τσίπρας, είναι γνήσιο τέκνο του απαίδευτου, ανιστόρητου, ανοργάνωτου, άνευ περιεχομένου Ελληνικού Σχολείου. Αν έχουν μια βασική ευθύνη όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, είναι ότι δεν περιέθαλψαν απλά, αλλά ανέπτυξαν, ενδυνάμωσαν και εξέθρεψαν χιλιάδες μικρούς «Τσίπρες», χρησιμοποιώντας το σχολείο ως πεδίο κομματικής εκμετάλλευσης σε αγαστή σύμπνοια με την κοινωνική επιταγή για λιγότερο κόπο, περισσότερα λεφτά. Αυτό είναι που πληρώνουμε πανάκριβα – αυτό θα πρέπει να μας τρομοκρατεί: δεν είναι μόνο ο Τσίπρας, είναι κι άλλοι που πιστεύουν ότι η χώρα, η κοινωνία, ο Άλλος είναι εργαλείο για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Και αυτό, τους το έμαθε το αποκτηνωμένο ελληνικό σχολείο.
Ειρήνη Αγαπηδάκη liberal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου