Το υποκείμενο αντιδράει στο περιβάλλον και το περιβάλλον επιδρά στο υποκείμενο· αυτή η διττή αμφίδρομη σχέση λειτουργεί κατά την επιστήμη της ψυχολογίας, ως μία αρχή της.
Εάν τούτο ισχύει και δεν αμφισβητείται· τότε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε και την φύση του ανθρώπου που προσαρμόζεται στα απίθανα και στις ακόμη και πιο άσχημες πραγματικότητες.
Για να γίνει κατανοητή αυτή η προσαρμογή του ανθρώπου ως υποκείμενο στα πιο τερατώδη περιβάλλοντα, τότε θα βοηθήσω με ένα παράδειγμα για να γίνει πλήρως αντιληπτό.
Εάν κάποιος που διαμένει σ' ένα σπίτι όπου δεν υπάρχει κανένας θόρυβος και φασαρία, αντίθετα επικρατεί μία πλήρης ηρεμία σ' εκείνον τον τόπο του. Αλλά κάποια στιγμή δίπλα από το σπίτι αυτό δημιουργηθεί μία επιχειρήση που προσφέρει νυχτερινή διασκέδαση, νόμιμα.
Την πρώτη νύχτα λειτουργίας της επιχείρησης θα ενοχληθούν οι περίοικοι και το πιθανότερο είναι από την φασαρία να μην κλείσουν μάτι ή να κοιμηθούν ελάχιστα, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν απέναντι στον θόρυβο.
Την δεύτερη μέρα λειτουργίας επαναλαμβάνεται η ενόχληση και η φασαρία που προκαλείται αυτή από την επιχείρηση και οι γείτονες συνεχίζουν να παραμένουν αύπνοι και εκνευρισμένοι.
Την τρίτη μέρα λειτουργίας της επιχείρησης θα συνεχιστεί το φαινόμενο ως έχει και οι γείτονες αδύναμοι να αντιδράσουν επομίζονται την φασαρία αυτή με αντιδράσεις αλλά πιο εξασθενημένοι, χωρίς τον ίδιο τόνο από την αρχή.
Την τέταρτη μέρα, την πέμπτη, την έκτη ή κάποια άλλη μέρα οι γείτονες μη μπορώντας να αντιδράσουν αρχίζουν να προσαρμόζονται στη φασαρία αυτή και εκεί που 'χαν έναν μεγάλο εκνευρισμό στη κατάσταση αυτή εκεί σιγά σιγά ατονούν οι αντιδράσεις τους ανύμποροι και έρμιοι προσαρμοσμένοι στη φασαρία που άλλοτε τους ενοχλούσε σε μεγάλο βαθμό εκνευρισμού. Οι αντιδράσεις τους πλέον είναι πιο ασθενείς όση και η πάροδος του χρόνου.
Ώσπου σε ένα μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα έρχεται η στιγμή που πλέον δεν ενοχλεί τους γείτονες αυτή η φασαρία από το νυχτερινό κέντρο και τότε μία ολόκληρη γειτονιά προσαρμόζεται από την φασαρία και την κακογουστιά της μουσικής της όση κι αν είναι αυτή η ένταση και η ασχήμια της.
Επιμύθιο, στην Επταετία της μνημονιακής περιόδου όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες είχαμε εξαγριωθεί με το Μνημόνιο στην απαρχή της κρίσης και αντιδρούσαμε με μεγάλο θυμό και οργή. Να θυμίσω ό,τι υπήρξε μία νύχτα στο Κοινοβούλιο που φυγαδεύτηκαν οι βουλευτές και οι βουλευτίνες έντρομοι να μην βρεθούν στα χέρια ενός εξοργισμένου λαού που τον καταδίκασαν στο μαγγανοπήγαδο της βίαιης και ανελέητης ολοένα εντεινόμενης καταστροφής του, ες αει. Αντέδρασε στη αρχή ο ελληνικός λαός απέναντι στο πολιτικό και στο δημοσιογραφικό κατεστημένο με πολύ οργή και θυμό, αν και ήταν ανοργάνωτη· κάτι που οδήγησε μοιραία στην μη επιτυχή κατάληξη για τον ίδιον και φυσικά ρόλο μεγάλο έπαιξαν οι δούρειοι ίπποι εκείνης της εποχής.
Επανέρχομαι στο θέμα της συζήτησης και σε αυτά τα 7 χρόνια η αντίδραση του λαού ατόνισε πλέον δεν υπάρχει αυτό το έντονο αίσθημα της αδικίας και της οργής ως θύμα για το πολιτικό κατεστημένο αλλά αντίθετα υποχώρησε με τον χρόνο και πλέον προσαρμοστήκαμε όλοι και όλες μας, σχεδόν. Σε τέτοιο βαθμό προσαρμογής είμαστε σήμερα που δεν μας κάνει εντύπωση καμία στη καταδίκη μας αυτή και δεν υπάρχει θέληση για ανατροπή του δεσποτικού καθεστώτος, αντίθετα έχει γίνει μέρος της πραγματικότητας μας και συνεχίζουμε να μεταμορφωνόμαστε σε κάτι που δεν θελήσαμε ποτέ. Η ασχήμια, η αδικία, η λήθη μας νίκησε και είναι η δεύτερη φύση μας, πια. Το περιβάλλον επέδρασε στο υποκείμενο ως οδοστρωτήρας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου