Ζούμε σε μια εποχή που την χαρακτηρίζει η αβεβαιότητα. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να βάλουμε μια σταθερή βάση και να κοιτάξουμε το αύριο. Σύνορα κλείνουν, τείχη υψώνονται, παλιές συμμαχίες διαλύονται και καινούριες δημιουργούνται. Εστιάζοντας στην καθημερινότητα μας, οι μισθοί μειώνονται, τα όρια συνταξιοδότησης ξεμακραίνουν, επιχειρήσεις κλείνουν, η φορολογία άλλη είναι σήμερα και άλλη αύριο. Ώρες ώρες αισθάνομαι πως ζω μέσα σε έναν κύβο του Ρούμπικ, κάποιος τον έχει πάρει στα χέρια του και με βασανίζει. Τα πλακίδια από πάνω που αλλάζουν συνεχώς χρώμα, δεν ξέρω τι χρώμα είναι ο ουρανός. Οι πλάκες από κάτω μου αλλάζουν ακατάπαυστα θέση, δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι.
Η περιοχή που ζούμε δεν είναι πια σταθερή, για την ακρίβεια αποσταθεροποιήθηκε από κάποιους σκόπιμα. Γιατί, με ποιον τρόπο και ποιοι προδότες βοήθησαν εκ των έσω για να συμβεί αυτό, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Ήταν εμφανές όμως ότι θα συνέβαινε. Από την Βόρεια Αφρική μέχρι την μέση Ανατολή και ολόκληρη την Τουρκία, ο τόπος φλέγεται τα τελευταία χρόνια. Είναι κάτι που πρώτη φορά συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο; Όχι, για την ακρίβεια ίσως να ήταν ελάχιστες οι στιγμές μέσα στην ιστορία, όπου η ειρήνη και η ευημερία βασίλευε σε αυτή την άκρη της Γης. Η καταμεσής της Γης, αν θα το δούμε διαφορετικά. Οι τελευταίες τρεις – τέσσερις δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν μια φωτεινή(;) εξαίρεση, ανάμεσα σε χρόνια αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Αυτοί που έτυχε να βρίσκονται σε δημιουργικές ηλικίες αυτή την περίοδο ήταν κατά κάποιο τρόπο τυχεροί που μπόρεσαν να δημιουργήσουν το όνειρο τους. Αν πούμε όμως πως αυτή η γενιά κατάφερε να δημιουργήσει πολιτισμό θα είναι ψέμματα, αναλώθηκε στο να δημιουργήσει περιουσίες που πλέον ευτελίζονται, δεν μπορούν να συντηρηθούν και ενώ η Ακρόπολη θα στέκει ακόμα εκεί πολλές χιλιάδες χρόνια, τα δικά τους έργα θα τα έχει σκεπάσει το μαύρο χώμα.
Πίσω στον κύβο του Ρούμπικ. Τι μπορούμε να κάνουμε σε μια τέτοια εποχή, πού μπορούμε να βρούμε ένα σταθερό σημείο να πιαστούμε για να προχωρήσουμε; Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε ότι απόλυτα σταθερά σημεία στην ζωή δεν υπάρχουν, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της. Ότι είναι ακίνητο, δεν έχει κίνηση μέσα του, είναι νεκρό, δεν είναι ζωντανό. Φανταστείτε όμως πάλι τον κύβο που αλλάζει συνεχώς γύρω σας κι εσείς χοροπηδάτε από εδώ κι από εκεί και προσκρούετε στα τοιχώματα σαν σε σεισμό τριάντα ρίχτερ, ποιο είναι το πιο σταθερό σημείο; Ο ίδιος ο εαυτός μας. Μόνο εκεί μπορούμε να στηριχτούμε και να προχωρήσουμε. Όταν ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι αναζητάμε, όταν γνωρίζουμε πως ότι και να συμβεί σε αυτό το ρημάδι κόσμο, εμείς τον εαυτό μας θα έχουμε. Όχι πως δεν αλλάζουμε κι εμείς με τον χρόνο, αν σταματήσουμε να αλλάζουμε θα πει πως πεθάναμε, αλλά ωριμάζουμε πάνω σε κάποιες αξίες και ιδανικά, δίνοντας την εικόνα ότι είμαστε ο ίδιος άνθρωπος που έχει μια εξέλιξη. Ας έχουμε γερές βάσεις λοιπόν στον τυφώνα που έρχεται κατά πάνω μας, για να μπορέσουμε να στηριχθούμε και να μην πας παρασύρει ο άνεμος, για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τις οικογένειες μας και τους αγαπημένους μας που το έχουν ανάγκη.
Πάω παρακάτω και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν στις μέρες μας που υπάρχει γνώση, που υποτίθεται πως δεν είμαστε αμόρφωτοι, που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε διαβάσει τα μεγάλα έργα των προγόνων μας, έχουμε ταξιδέψει και δεν είχαμε σύνορο την ταμπέλα του χωριού μας, αναρωτιέμαι πως γίνεται να παίρνουν μέρος στην κοινωνία μας όλες αυτές οι ακρότητες. Αντί να έχουμε φτάσει στο επίπεδο να έχουμε καταργήσει τα σύνορα και να ζουν οι λαοί αδελφοποιημένοι, μιλάμε ακόμα για την καθαρότητα και την ανωτερότητα των φυλών. Υπάρχουν γονείς το 2017 στην Ελλάδα των χιλιάδων ετών πολιτισμού, που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο για να μην μορφωθούν μαζί με παιδιά άλλου έθνους! Ανίδεοι, μικροί άνθρωποι, δεν ξέρουν τι κακό κάνουν σε ένα μέλλον που αυτοί θα συμμετέχουν μόνο με το όνομα τους πάνω στην μαρμάρινη πλάκα του τάφου τους! Αντί να έχουμε ερευνήσει και κατανοήσει το κοινό νόημα των διαφορετικών θρησκειών, ακόμα σκοτώνουμε στο όνομα ενός θεού που τάχα αγαπάει μόνο εμάς και μόνο εμείς έχουμε το προνόμιο να τον γνωρίζουμε. Ηλίθιοι, χύνουν το αίμα των αθώων και το αίμα το δικό τους, χάρη σε ένα ψέμα που τους έκαναν κάποιοι να πιστέψουν για να τους εκμεταλλευτούν. Αντί να έχουμε βάλει καλά στο μυαλό μας ότι πατρίδα μας είναι η Γη, αλληλοεξοντωνόμαστε για χάρη της κάθε πατρίδας που ούτε καν γνωρίζουμε την ιστορία της. Πού πας ρε; Δεν ξέρεις ποιος είσαι και τι κάνεις! Σε χρησιμοποιούν. Αντί να φροντίζουμε αυτή την μεγάλη πατρίδα, να παίρνουμε μέτρα στο παρά πέντε για την προστασία του περιβάλλοντος, εκλέγουμε ανθρώπους που υπογράφουν με κλειστά τα μάτια εγκρίσεις για την καταστροφή του, στο όνομα της οικονομίας και του πετρελαίου! Αντί να οδηγούν αυτό τον κόσμο οι συνειδητοποιημένοι επιστήμονες και φιλόσοφοι, τον κυβερνούν ακόμα άρρωστοι επιχειρηματίες και τραπεζίτες.
Αναρωτιέμαι λοιπόν για όλα αυτά και βρίσκω μια απρόσμενη απάντηση σε μια επιστολή του Παύλου, γραμμένη σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν και σταλμένη προς τους συντοπίτες μου Κορινθίους. Ομολογώ, σπάνιο πράγμα για εμένα, αλλά αν δεν έχεις παρωπίδες καταφέρνεις να βρεις παντού έναν θησαυρό. Λέει λοιπόν στον γνωστό ως ύμνο της αγάπης: «Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν, αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη». Όλα μπορούν να καταργηθούν, προφητείες, νόμοι, γλώσσες, ακόμα και ολόκληρες περιοχές μπορούν να εξαφανιστούν από τον χάρτη, υπήρχε τότε όπως υπάρχει και σήμερα αυτή η αβεβαιότητα. Το εκπληκτικό είναι ότι αναφέρει την αιτία και γι αυτό το λόγο διάλεξα να παραθέσω αυτό το κείμενο: Η αιτία είναι ότι η γνώση μας είναι μισή, είναι μερική και όχι τέλεια. Αλλά θα έρθει η μέρα που η γνώση μας θα πάψει να είναι μερική και όπως ο ενήλικας θα αποβάλλουμε την νηπιακή συμπεριφορά που έχουμε ως κοινωνία. Στην προηγούμενο παράγραφο αναρωτιόμουν γιατί έχουμε αυτές τις γνώσεις σήμερα δεν κάνουμε στροφή στις πράξεις μας, το κείμενο είναι και πάλι διαφωτιστικό. Πρέπει να καταργηθεί η παλιά γνώση για να κάνει χώρο για την καινούρια. Μια μισή αλήθεια είναι ένα ψέμα και δεν μπορεί να συμπληρωθεί με άλλη μισή. Πρέπει να καταστραφεί, να διαγραφεί, και τότε ο κόσμος να χτιστεί πάνω σε νέα θεμέλια, από ηγέτες που θα έχουν σφυρηλατηθεί με τις αξίες της αγάπης και της αδελφοσύνης.
Ο Εμμάνουελ Καντ είχε πει πως «Μπορούμε να μετρήσουμε την ευφυΐα ενός ανθρώπου με βάση πόσες αβεβαίοτητες μπορεί να αντέξει». Ας ελπίσουμε ότι όσο η ανθρωπότητα αντέχει, τόσο πιο ευφυής θα κατορθώσει να γίνει.
http://macogrello.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου