Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Το δημοσίευμα της εφημερίδας New York Times για την Κύπρο, που αφορούσε την (δήθεν) ανάμιξη της Ρωσίας στις προσπάθειες εκτροχιασμού της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, είναι ένα κλασικό παράδειγμα της δημοσιογραφίας που απορρίπτουμε.
Ενώ η εφημερίδα έχει να επιδείξει δημοσιογραφικά διαμάντια, ξαφνικά εμφανίζει και καθοδηγούμενα κείμενα σαν αυτό του κ. Άντριου Χίγκινς, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που υπέπεσε σε λάθος σε ό,τι αφορά την Κύπρο.
Ο κ. Χίγκινς έχει ένα πρόβλημα με τους Ρώσους, και αντί να το επιλύσει μόνος του προσπαθεί να εμπλέξει και άλλους. Το επιχείρημά του ότι «η Κύπρος φοβάται ρωσική ανάμιξη στις συνομιλίες για τη διευθέτηση», είναι εντελώς λάθος και όποιος ασχολείται ελάχιστα με το Κυπριακό, το αντιλαμβάνεται από το πρώτο δευτερόλεπτο. Απλούστατα διότι είναι η Κύπρος που ζητά τη ρωσική βοήθεια και απτό παράδειγμα είναι ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης. Είναι δεξιός και συντηρητικός, είναι φιλοαμερικανικός ώς εκεί που δεν πάει άλλο, αλλά τους Ρώσους τους έχει μη βρέξει και… βραχούν. Και τους έχει ιδιαίτερη συμπάθεια, και τους προστατεύει όπου και όπως και όσο μπορεί, και τους χρησιμοποιεί και τους εκμεταλλεύεται. Και θα έλεγα με γεια του και χαρά του…
Αν θεωρεί αυτός, που ηγείται σήμερα της Κύπρου, ότι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν έχει συμφέροντα στην Κύπρο και για να τα προστατεύει, ρίχνει και κανένα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, εμείς θα τον αμφισβητήσουμε; Θα έλεγα δε ότι η συμμαχία της Μόσχας και της Λευκωσίας με τον δεξιό Αναστασιάδη, είναι πιο ισχυρή σήμερα, παρά ποτέ. Δεν γνωρίζω τους λόγους και δεν τους ερευνώ, και βεβαίως έχω διαβάσει τα σχετικά δημοσιεύματα, που εκπορεύονται από τη Μόσχα και αναφέρονται σε επιχειρηματικές δοσοληψίες. Αποδείξεις δεν έχω και δεν γνωρίζω αν έχει ο πολυπράγμων ανταποκριτής της αμερικανικής εφημερίδας και θα τις χρησιμοποιήσει όταν έρθει εκείνη η ώρα…
Θα έλεγα επίσης ότι ούτε ο κομμουνιστής Δημήτρης Χριστόφιας, ούτε το ΑΚΕΛ διατηρούν σήμερα τόσες καλές σχέσεις, όσο ο κ. Αναστασιάδης, με τη Μόσχα.
Όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα ντοκουμέντα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αποδείξουν ότι η Κύπρος ΔΕΝ φοβάται τη ρωσική ανάμιξη. Απλούστατα διότι την επιδιώκει σε κάθε ευκαιρία και είναι η κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη αυτή που ωθεί τους Ρώσους σε ακραίες θέσεις. Μην τρελαθούμε κιόλας…
Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι προσωπικά έχω τον παραμικρό θαυμασμό για τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Δέχομαι ότι για την πατρίδα του μπορεί να είναι ένας πατριώτης Πρόεδρος, που μάχεται για να την αναστήσει από τις στάχτες του ένδοξου παρελθόντος, και δικαίωμά του είναι, αλλά με χαλούν πολύ οι αυταρχικοί και οι εθνικιστές άνθρωποι, που χρησιμοποιούν το πλήθος για να επιβάλλουν αντιδημοκρατικές πολιτικές. Ο αυταρχικός δεν είναι και Δημοκρατικός, και στην περίπτωση της Ρωσίας έχουμε να κάνουμε με ένα καθεστώς που έχει καταργήσει αρκετές δημοκρατικές διαδικασίες. Τον Βλ. Πούτιν μιμείται και θαυμάζει ο Ταγίπ Ερντογάν, στον ίδιο μπορεί να θέλει να μοιάσει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Και εκεί είναι που το γλυκό θα δέσει.
Ανεξάρτητα από συμπάθειες και αντιπάθειες, γνωρίζω πως ζούμε σε έναν κόσμο, ο οποίος άρεται και φέρεται από συμφέροντα. Πολλές φορές είναι και αλληλοσυγκρουόμενα. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ρωσίας, λοιπόν, σε σχέση με την Κύπρο και την Τουρκία.
Με τον Ταγίπ Ερντογάν «σκοτώθηκε» κυριολεκτικά. Του έριξαν μαχητικό αεροπλάνο και τον πρόσβαλαν οι Τούρκοι, αυτός προχώρησε σε κυρώσεις, οι οποίες ήταν η αιτία της αρχής της κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα (με ή χωρίς εισαγωγικά) ο ένας έτρεξε στην αγκαλιά του άλλου, οπότε ξεκίνησε ένας παράφορος έρωτας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ίσως κάποιο άλλο περιστατικό θα συμβεί και ο έρωτας θα ξαναγίνει μίσος, αν και ο Πούτιν, στη φάση αυτή, πρέπει να έχει μετατρέψει σε ορντινάντσα του στην περιοχή τον Ερντογάν. Και αυτό το συμπεραίνει κανείς στο θέμα της Συρίας, όπου η Ρωσία επέβαλε όλες τις θέσεις της στην Τουρκία.
Πάμε τώρα στο Κυπριακό. Παρά τις φιλίες και τους έρωτές του με τον Ερντογάν, ο πρόεδρος της Ρωσίας παραμένει πιστός στις αρχές του για το θέμα της Κύπρου. Και πρόκειται για θέσεις με τις οποίες διαφωνεί κάθετα και οριζόντια η Άγκυρα.
Άσχετα με όσα λέει ο κάθε βλάκας, είτε βρίσκεται στο Λονδίνο, είτε στην Αθήνα, είτε στις Βρυξέλλες, είτε στο τσεπάκι του κάθε ξένου παράγοντα, η Μόσχα -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- δεν εγκατέλειψε την Κύπρο. Και όπως δείχνουν τα πράγματα -και εκεί συγκλίνουν όλες οι πληροφορίες- δεν θα αποδεχθεί λύση που θα δωρίζει την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
Το γνωρίζω, αγαπητοί αναγνώστες, ότι έχετε μπερδευτεί. Διότι έχουμε να κάνουμε με δύο… Ρωσίες. Η μία είναι η σύμμαχος της Τουρκίας για το Συριακό και εναντίον των ισλαμιστών τζιχαντιστών τρομοκρατών, και η άλλη είναι η σύμμαχος της Κύπρου εναντίον της… Τουρκίας. Μην τρελαθείτε. Όλα αυτά που περιγράφω «κλείνονται» σε μία λέξη: Συμφέροντα. Άλλοι χρησιμοποιούν δύο λέξεις για να περιγράψουν το φαινόμενο: Στρατηγικά συμφέροντα…
Τι ζόρι, όμως, τραβάνε οι υποστηρικτές της «όποιας λύσης» και έχουν πάρει σβάρνα τα ξένα ΜΜΕ, τα οποία παραπληροφορούν προσφέροντάς τους τις μαγικές λέξεις που τους εξιτάρουν; Πούτιν, Ρωσία, χριστιανισμός, ξέπλυμα ρωσικού χρήματος και λοιπά. Μερικοί έχουν «θεοποιήσει» τους Αμερικανούς δημοσιογράφους -για τους Βρετανούς δεν λέμε, είναι οι… υπερασπιστές της δεοντολογίας πανάθεμά τους- και νομίζουν ότι τα πάντα που γράφουν είναι σωστά. Δεν είναι. Οι υποστηρικτές της «όποιας λύσης» και τα «ορφανά» του κάθε Μπους και Τσέινι και του δημοψηφίσματος του 2004, εργάζονται βάσει σχεδίου. Πρέπει να βγάλουν από το παιγνίδι όσους παράγοντες θα αντισταθούν στην επιβολή της «όποιας λύσης». Και οι Ρώσοι αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό τους.
Απορώ που ανησυχούν τόσο πολύ. Αν πάρει αυτά που θέλει ο Πούτιν, ας πούμε «ένα… κράτος εν κράτει» στη ρωσοκρατούμενη Λεμεσό, δεν θα σταθεί εμπόδιο. Αν έχει και την άδεια στο λιμάνι της ίδιας πόλης για τα πολεμικά του πλοία, γιατί να προβάλει εμπόδια. Δεν «ρίχνω» ιδέες. Αυτά συζητούν στη «Μεγάλη Πύλη» του Σουλτάνου.
Όμως, τούτο το σκηνικό, χαλούσε την Αμερική του Μπάρακ Ομπάμα και της διεθνούς παίκτριας, της θρυλικής Βικτώριας Νούλαντ. Τι θα πράξει ο Τραμπ; Μην ακούτε, ουδείς γνωρίζει. Θα τολμήσω να πω ότι ούτε ο ίδιος ξέρει. Οπότε μην περιμένετε πολλά πράγματα στο Κυπριακό μέχρις ότου αναλάβει και κρατήσει γερά τα ηνία της εξουσίας ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Άλλωστε και ο κ. Αναστασιάδης εισέρχεται σε φάση προεδρικών εκλογών. Τον Ιούνιο, ενημέρωσε στους Αμερικανοεβραίους ότι επιθυμεί να μιλήσει στο μεγάλο συνέδριό τους στην Ουάσιγκτον. Μετά έχουμε το καλοκαίρι που οι άνθρωποι ξεκουράζονται. Και ύστερα ξεκινά μία δύσκολη προεκλογική περίοδος, όπου οι πολίτες θα κληθούν να κρίνουν την πολιτική του σημερινού Προέδρου στο Κυπριακό…
Γιατί δεν απαντούν στον κατοχικό ηγέτη;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο κατοχικός ηγέτης διαμαρτύρεται συνέχεια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για περιστατικά «βίας» –και επίτηδες βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά– εναντίον Τουρκοκυπρίων που επισκέπτονται τις ελεύθερες περιοχές. Τα περιστατικά αυτά, τα οποία η συντριπτική πλειοψηφία του λαού καταδικάζει, είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού. Είναι έργα εθνικιστών και ακραίων και δεν έχουν θέση σε μία Δημοκρατία. Όμως, θα έλεγα στον κ. Αναστασιάδη, που είναι φίλος του κ. Ακιντζί, και τον προστατεύει: Γιατί δεν του ζητάτε Πρόεδρε και εσείς την παράδοση των δολοφόνων του Ισαάκ και του Σολωμού; Αυτός μπορεί να ζητά και να σας φέρνει μόνιμα σε δύσκολη θέση. Εσείς τι είστε; Ο βλαξ της υπόθεσης; Είναι πράγματα που μετρά ο λαός στους ηγέτες…
apopseis.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου