28η Οκτωβρίου 2016…. Ημέρα επίσημης εθνικής γιορτής. Σημαίες γαλανόλευκες κυματίζουν σε κάποια μπαλκόνια, παρελάσεις μαθητών, σωμάτων του στρατού και της αεροπορίας, σχολικές γιορτές με θεατρικά και τραγούδια ζωντανεύουν το πνεύμα της εποχής εκείνης.
28 Οκτωβρίου 1940. Τρεις τα ξημερώματα και ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, χτυπά την πόρτα της οικίας του Έλληνα Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, για να του αποδώσει το τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης .. «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: “Αυτό σημαίνει πόλεμο”. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
Το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού, είναι το «Μολών λαβέ» του βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα στα στενά των Θερμοπυλών∙ το «Παίδες Ελλήνων, ίτε» («Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών») που τραγουδούσαν οι Έλληνες μέσα στα πλοία τους, κωπηλατώντας γοργά για να συναντήσουν τον περσικό στόλο στα στενά της Σαλαμίνας.
Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος στην τραγωδία του «Πέρσαι» αποτυπώνει με μεγαλειώδη τρόπο τη σκηνή της εμφάνισης των Ελλήνων «..Μόλις όμως η μέρα με τα λευκά της άλογα φώτισε τη γη, ήχος τραγουδιστός, μελωδικός ακούστηκε από τους Έλληνες και αντιλάλησαν ένα γύρω οι βράχοι του νησιού. Φόβος κυρίευσε τους βαρβάρους όλους ότι είχαν γελαστεί, γιατί τον επίσημο παιάνα τους οι Έλληνες δεν τον τραγουδούσαν σαν να ήταν να φύγουν αλλά σαν έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη γεμάτοι ψυχή και θάρρος. Από κοντά η σάλπιγγα φλόγιζε όλη τη σκηνή, ευθύς ακούστηκαν να παφλάζουν τα κουπιά χτυπώντας το αρμυρό νερό, και τότε ξάφνου εμφανίστηκαν οι Έλληνες γοργοί τραγουδώντας τούτα τα λόγια.»
Με τραγούδι ρίχτηκαν στον αγώνα για την ελευθερία έναντι των κατακτητών και οι Έλληνες του 1940. Με χαμόγελο και πάθος για την ελεύθερη ζωή. Όλοι ίσοι απέναντι στον εχθρό, μονιασμένοι, σύμπνοοι. Συν-πολεμιστές, συν-πατριώτες, συν-ελεύθεροι.
«Συν» πρόθεση που δηλώνει το «μαζί», «από κοινού». Ένα «συν» που διαγράφηκε με μια μονοκοντυλιά μετά το 1945. Ο Εμφύλιος σπαραγμός τραυματίζει το ήδη βαθιά πληγωμένο έθνος.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι πληγές φάνηκαν να κλείνουν, μέχρι που χτυπάει την πόρτα μας κάποιος επίβουλος. Συμπεριφορές, πρόσωπα, καταστάσεις ντύνονται το καινούργιο τους φόρεμα, βάζουν ένα νέο προσωπείο και έτσι στέκονται μπροστά μας, προκαλώντας μας σε μια νέα αντίσταση. Οι «Βάρβαροι», αυτοί φταίνε για όλα, κάποιοι θα σκεφτούν. Ίσως όχι άδικα. Ωστόσο το «Εγώ» αυτοπροσδιορίζεται μπροστά στην εικόνα ενός «Εσύ». Γνωρίζουμε λοιπόν τόσο καλά τους εξωτερικούς μας εχθρούς, ώστε να κατανοούμε τη αρνητική στάση τους απέναντι μας. Αυτό σημαίνει μελέτη και εμβάθυνση στα κίνητρα των πράξεων τους. Άρα μελέτη της ιστορίας.
Και εδώ έγκειται η τραγική μας πλάνη. Ασκούμε κριτική χωρίς επαρκείς γνώσεις.
Εστιάζουμε στο ένδοξο πάλαι ποτέ παρελθόν, στα αδιαμφισβήτητα ανδραγαθήματα συμπατριωτών μας, στον ηρωισμό και την τόλμη έναντι αυτών που κινήθηκαν εναντίον μας. Λόγια πομπώδη που ακούγονται από τα μικρόφωνα, που κάνουν τις καρδιές μας να πάλλονται από συγκίνηση και εθνική υπερηφάνεια.
Σιγεί το μικρόφωνο. Σιγούν και τα ιδανικά. Το μόνο που ξέρουμε είναι, ότι εμείς είμαστε τα θύματα. Θύτες είναι οι «Βάρβαροι». Οι πιο ισχυροί λαοί από εμάς. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί ήταν το 1940. Οι Πέρσες ήταν το 480 π.Χ. στη Σαλαμίνα. Σήμερα κάποιοι άλλοι. Η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται. Όσοι δεν διδάσκονται από την Ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.
Η αιτία βρίσκεται στον παραγκωνισμό του μαθήματος της ιστορίας στα σχολεία. Η τυποποιημένη διδασκαλία και η μηχανιστική εκμάθησή της την καθιστά ανούσια για τα παιδιά, αφού τότε συνέβαιναν αυτά και δεν έχουν καμιά σχέση(!) με το τώρα. Είναι χαρακτηριστικό πως στην τρίτη λυκείου, η ιστορία των νεοτέρων χρόνων αντιμετωπίζεται ως καταναγκασμός, ακόμα και αν ανήκει, σύμφωνα με τις πρόσφατες αλλαγές του Υπουργείου Παιδείας, στα βασικά μαθήματα της κατεύθυνσης για τις πανελλαδικές. Έτσι όταν οι Ναζί μπαίνουν στη ύλη…οι μαθητές φεύγουν από το σχολείο. Φεύγουν αγνοώντας, αλλά κυρίως χωρίς τη δυνατότητα να εγκύπτουν κριτικά στο ιστορικό παρελθόν και παρόν.
Χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία του αγώνα των προγόνων τους και το θαυμασμό που προκαλεί σε άλλους λαούς. Το δυστυχές..ότι οι άλλοι ξέρουν, και ήξεραν, για μας πολύ περισσότερα, ενώ οι εμείς υποτιμάμε αυτό που ουσιαστικά είμαστε. ..
Η αναζήτηση λύσης στην πρόκληση των σύγχρονων εχθρών, μου θύμισε τα λόγια του Χορού στο τέλος της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Βάτραχοι». Ο θεός Διόνυσος επιλέγει τον ποιητή Αισχύλο, τον μαραθωνομάχο, και όχι τον Ευριπίδη, για τον επάνω κόσμο. Η ευτυχία της Αθήνας θα έρθει μόνο όταν θυμηθεί ο λαός και κάνει πράξη τις αξίες και τα ιδανικά που υπηρέτησε στους περσικούς πολέμους.
«Στον ποιητή που φεύγει και στον πάνω κόσμο πάει καλό ταξίδι ευχηθείτε θεότητες του Άδη και στην πόλη δώστε γνώμες ευτυχίας μεγάλης. Έτσι θα σωθούμε απ’ τα δεινά τα βαριά κι απ’ του πολέμου τη φρίκη κι ο Κλεοφώντας κι ο όποιος άλλος θέλει πόλεμο τα χωράφια τα δικά τους να πάνε ν’ αφανίζουν.»
Γνώμες ευτυχίας μεγάλης κρύβει η ιστορία, αρκεί να θυμόμαστε την αντιπολεμική ρήση του Γερμανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρεχτ, που στηλίτευσε με τα έργα του το χιτλερικό καθεστώς.
«..Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ,
Ξέρει να πετάει, ξέρει να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέπτεται.»
writersgang.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου