Στην πολιτική δύο και δύο δεν κάνουν τέσσερα. Δηλαδή αν ενωθούν το ΠΑΣΟΚ -που πήρε 6% στις προηγούμενες εκλογές- και το Ποτάμι -που πήρε 4%- το νέο κόμμα δεν θα πάρει 10%. Πόσο θα πάρει θα κριθεί από πολλές προϋποθέσεις που αφορούν την πολιτική και τα πρόσωπα. Όταν τα πρόσωπα ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους, δεν είναι πολιτική. Είναι καριέρα.
Είναι προφανές ότι οι διεργασίες στη Δεξιά οδηγούν στην επανασύσταση του δικομματισμού. Όχι μόνο γιατί εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι η φύση της πολιτικής που πολώνει και δημιουργεί συγκρούσεις γύρω από τις οποίες δημιουργούνται οι μεγάλες συσπειρώσεις εξουσίας. Άρα, ο υπό διαμόρφωση νέος δικομματισμός – που θα είναι περισσότερο διπολισμός- είναι υγιής εξέλιξη. Γιατί θα εξουδετερώσει τους ακραίους και τους παραγοντίσκους που επηρεάζουν σήμερα τους συσχετισμούς.
Σ” αυτό νέο δικομματικό σκηνικό, θα ήταν ωφέλιμο για την πολιτική να παρεμβάλλεται ένας κεντρώος σχηματισμός. Όχι με την έννοια της επιστροφής των ερειπίων που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ. Αλλά ως τρίτος παίκτης και μοχλός πίεσης του εκλογικού σώματος στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση.
Αυτό το ρόλο θα μπορούσε πλέον να παίξει το ΠΑΣΟΚ από τη στιγμή που έχασε την πρωτοκαθεδρία στον ευρύτερο προοδευτικό και δημοκρατικό χώρο, με τον παραδοσιακό προσδιορισμό του.
Ωστόσο στο ΠΑΣΟΚ είδαν την ανάδειξη Μητσοτάκη σαν κίνδυνο. Ίσως τους παρέσυρε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μόνο λίγα 24ωρα μετά τη λήξη της εκκρεμότητας στη ΝΔ εμφανίσθηκαν σημάδια διάλυσης. Συγκεκριμένοι βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ δείχνουν να προσανατολίζονται είπε προς τη ΝΔ είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτό το υπό διαμόρφωση ρεύμα φαίνεται να μετέχουν και βουλευτές από το Ποτάμι, κάτι απολύτως λογικό με την εξέλιξη που πήρε αυτό το κόμμα, λόγω έλλειψης ηγεσίας με πολιτική ταυτότητα.
Οι μονομάχοι των επόμενων εκλογών -Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης- άρχισαν κιόλας να αλληλοτροφοδοτούνται, ενώ στο παρασκήνιο μαίνεται ο ανταγωνισμός τους με λεία το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Η Φώφη και ο Σταύρος πανικοβλήθηκαν. Και αντί να αφήσουν να ηρεμήσει η κατάσταση και να αναλύσουν τα δεδομένα στα κομματικά τους όργανα -που δεν υπάρχουν -προσπαθούν να βγουν το προσκήνιο με αδέξιες κινήσεις σωτηρίας, που στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ συνιστούν πράξεις αυτοκτονίας.
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αντέγραψε ατόφια μια πρόταση που έκανε προ μηνών η Άννα Διαμαντόπουλου – η οποία τώρα βρίσκει «θετική εξέλιξη» την εκλογή του Κυριάκου, προτού δει την πολιτική του και τους …αντιπροέδρους του. Και ζητάει εσπευσμένα συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ και του .. τίποτε.
Τι εκπροσωπούν άραγε οι κινήσεις, οι ομάδες και τα πρόσωπα που καλούνται σ αυτή τη διαδικασία; Ποιο είναι το πολιτικό βάρος τους μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους να σταθούν στην πολιτική σκηνή; Ακόμη και σ’ αυτούς η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απευθύνεται επιλεκτικά: π.χ. δεν συμπεριλαμβάνει τον Στεφ. Τζουμάκα και άλλα στελέχη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ που διακρίθηκαν για την ακεραιότητά τους διαχρονικά, αλλά καλεί διάφορους «όπου φυσάει ο άνεμος» τύπους.
Η Βαβυλωνία
Με ποια νομιμοποίηση και με βάση ποια κομματική απόφαση η Φώτη προτείνει την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ; Και τι περιμένει να βγάλει από τη Βαβυλωνία που προτείνει στη οποία διάφοροι σουλατσαδόροι θα αερολογούν για λογαριασμό τους;
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που κρίθηκε μάλιστα θετικά στις εκλογές, οφείλει πρωτίστως να υπερασπίζεται το κόμμα που την ανέδειξε, όχι να θέτει τα ιμάτιά του σε κλήρο σε πρώτη ευκαιρία προτείνοντας την ενσωμάτωση του σε αλλά σχήματα. Αν ήθελαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ να συμπορευτούν με το Ποτάμι, θα το ψήφιζαν, δεν θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ.
Γιατί παραδίδει τα κλειδιά που της εμπιστεύτηκαν οι τελευταίοι των «Πράσινων Μοϊκανών»; Μ’ αυτόν τον τρόπο τα στελέχη δεν θα πάνε στον Κυριάκο και οι οπαδοί στον Τσίπρα;
Από την πλευρά του ο επικεφαλής του Ποταμιού, χαμένος στις μπερδεμένες και συχνά απολιτικές σκέψεις του, συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν συσπειρώσεις παραγόντων. Πρότεινε να δραστηριοποιηθούν –άγνωστο πού και πώς ή με ποια ιδιότητα- διάφοροι τελειωμένοι του δημοσίου βίου, που έδειξαν ότι είχαν να δείξουν και αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα.
Σχεδιάζει το μέλλον προτείνοντας ρόλους σε ογδοντάχρονους για να καθυστερήσει την εξαέρωσή του. Ή για να διευκολύνει την προσέγγισή του με τον νέο αρχηγό της ΝΔ, καθώς κοινοβουλευτικό μέλλον ως αρχηγός κόμματος δεν φαίνεται να έχει. Στην πολιτική η ακρισία φέρνει νευρικότητα και η νευρικότητα κρίση.
Σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν ο χώρος της Κεντροαριστερά είχε ανάγκη από πρωτοβουλίες και ιδέες, η Φώφη, ως επικεφαλής του αμιγώς κεντροαριστερού κόμματος, και ο Σταύρος ως φορέας αποτυχημένου πειράματος, αυτοσχεδιάζουν απελπισμένα. Οι θεωρίες τους δείχνουν αδυναμία κατανόησης της κατάστασης. Και, αμήχανοι, ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα.
Κοινοβουλευτική σύμπραξη με Βενιζέλο
Είναι προφανές ότι τη θέση του μεταπολιτευτικού σκηνικού παίρνει ένα άλλο πολιτικό τοπίο στη μια πλευρά του οποίου εδραιώνεται ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην άλλη η ΝΔ αναζητά ηγέτη για να εδραιώσει τη δική της θέση και μένει να αποδειχθεί αν αυτός θα είναι ο Κυριάκος.
Το Ποτάμι θα συνθλιβεί ανάμεσα τους γιατί η ηγεσία του δεν μπορεί να ανταποκριθεί -με τα κλισέ και τον άχρωμο λόγο του- στις ανάγκες της συγκυρίας. Αλλά το ΠΑΣΟΚ γιατί; Ακόμη και αν δεν μπορεί η Γεννηματά να το ανατάξει, όπως δεν μπόρεσε και ο Βενιζέλος, ας έλθει ο επόμενος.Γιατί η συμπεριφορά μελλοθάνατου επειδή η ΝΔ εξέλεξε έναν Μητσοτάκη;
Αν σ’ αυτόν το χώρο υπάρχει ανάγκη για υπερβατικές κινήσεις που θα αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του, αυτές πρέπει να είναι αλλού χαρακτήρα, ώστε να φέρνουν άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα. Μια τέτοια κίνηση υπάρχει με ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Βενιζέλος.
Όσα και αν καταλογίσει κανείς στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη διαδρομή του και τα λάθη του -και μάλλον έφτασε σε σημείο ώστε να καταλογίζει και ο ίδιος πολλά στον εαυτό του- αυτή τη στιγμή είναι το απόλυτο πολιτικό όπλο του κεντροαριστερού χώρου.
Ειδικά στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση είναι ο μόνος που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες τους την ανάδειξη της διαφοράς τόσο με τη ΝΔ όσο και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος του στο βήμα της Βουλής είναι καταλυτικός και αυτό ακριβώς που θέλουν να αποφύγουν οι υπουργοί του Τσίπρα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Ο Βενιζέλος είναι ο μόνος πολιορκητικός κριός στης αντιπολίτευσης, αλλά και ο μόνος που μπορεί να αναδείξει τον λόγο της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας με επάρκεια.
Το τρίγωνο Τσίπρας-Κυριάκος- Βενιζέλος στη Βουλή θα είναι συναρπαστικό. Το τετράγωνο Τσίπρας -Κυριάκος – Γεννηματά -Θεοδωράκης, που γίνεται καρικατούρα πενταπλεύρου με τον Λεβέντη, είναι άλλη υπόθεση- καθόλου υγιής για την πολιτική.
Αν θέλει, λοιπόν, η Γεννηματά ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να οριοθετήσει το χώρο της Κεντροαριστεράς και να αναδείξει τα πολιτικά και ιδεολογικά του πλεονεκτήματα, δεν έχει πάρα να ζητήσει από τον Θεοδωράκη να συνενώσουν τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες τους δημιουργώντας-και με τη ΔΗΜΑΡ- το τρίτο κόμμα στη Βουλή. Και αν θέλει να το φέρει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής μάχης με τα δυο μεγάλα κόμματα, να ορίσουν να επικεφαλής της νέας Κ.Ο. ή έστω κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Βενιζέλο.
Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι από την επομένη κιόλας το πολιτικό παιχνίδι θα αλλάξει χαρακτηριστικά; Τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα. Και πρακτικά διευκολύνουν και τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη να λεηλατήσουν ό,τι βρίσκεται ανάμεσά τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου