Με αυτή τη βαριά φράση απευθύνθηκε ο Αρχιεπίσκοπος στον ΠτΒ, και έιναι βέβαιο πως δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ακόμη και στον τελευταίο γκάλοπ της Public Issue, για λογαριασμό της Αυγής παρακαλώ, η δυσαρέσκεια του κόσμου για την πορεία της χώρας καταγράφηκε σχεδόν στο 90%. Σίγουρα αυτό το 90% δεν χαρακτηρίζεται από ταύτιση θέσεων. Πολλοί είναι εξοργισμένοι με τον Τσίπρα για όσα έχει κάνει, ενώ πολλοί άλλοι για όσα δεν έχει κάνει. Αυτά τα κακά έχουν οι κωλοτούμπες, όποιος τις συνηθίζει καταλήγει αντιπαθής σε όλους. Κι αυτοί οι λίγοι που επιμένουν υπερ του είτε είναι εμμονικοί αντιδεξιοί, είτε είναι βολεμένοι, είτε είναι οι πλέον εύπιστοι της κοινωνίας μας, οι μεγάλοι καταναλωτές σανού εσοδείας Μαξίμου.
Πολλοί φίλοι με ρωτούν γιατί έχω τόσο παθός με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του, απορούν με την εμμονή μου. Τον θεωρούν κι αυτοί κουτοπόνηρο, ψιλοανίκανο, θρασύ και ψευταρά, όμως τον αντιμετωπίζουν χαλαρά, σαν κάτι το περαστικό, συγκρίσιμο με μια ίωση. Σε τελική ανάλυση, λένε, και στο παρελθόν εμφανίστηκαν λαοπλάνοι, όμως τελικά βρήκαν την τύχη που τους άξιζε μέσα από τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες. Ωραίες όντως αυτές οι αδιάβλητες διαδικασίες και εξουσίες, ενισχυμένες πλειοψηφίες, ανεξάρτητες αρχές, διαβουλεύσεις, Πανελλαδικές, ΑΣΕΠ, συνήγορος πολίτη, ανεξαρτησία τύπου, αδέσμευτη δικαιοσύνη και άλλα τέτοια. Δε έχουμε ακόμη καταφέρει να φτάσουμε στην πλήρη αξιοκρατία και αποκομματικοποίηση, όμως σίγουρα είμαστε πιο κοντά στο να ονομαζόμαστε δυτικό κράτος ακριβώς χάρη σε όλες αυτές τις θεσμικές υποδομές, κοινή παρακαταθήκη των «άλλων», των «παλιών», αυτών που κατηγορούνται πως κατέστρεψαν την χώρα.
Όντως κατέστρεψαν οι «άλλοι» την χώρα, επειδή -εν τέλει-έστησαν τον κοινωνικό βατήρα πάνω στον οποίο πάτησε ένας επιπόλαιος λαοπλάνος, ένας επαγγελματίας καταληψίας, ο οποίος σήμερα μας οδηγεί να βουλιάξουμε. Δεν είναι ιός ο Τσίπρας και όσα εκπροσωπεί , είναι καρκίνος που τρώει τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Η δημοκρατική του στάση είναι προσχηματική και συγκυριακή, αφού συνειδητά υπονομεύει όλους τους ακομμάτιστους θεσμούς μας, εγκαθιστώντας τριτοκοσμικό καθεστώς.
Πολλοί αναρωτιούνται τι μορφή θα είχε ένα τέτοιο τσαβίστικο μόρφωμα. Μπορούμε άνετα να υποθέσουμε Οι μεγάλες επιχειρήσεις θα περνούσαν στα χέρια ξένων επενδυτών, οι οποίοι δεν θα είχαν συμμετοχή στην πολιτική ζωή, μα και ντόπιων διαπλεκόμενων. Αυτές θα εξασφάλιζαν μια αναγκαία ισορροπία στο εμπορικό ισοζύγιο. Τα προνόμια της υψηλής ελίτ θα διαμοιράζονταν στην κομματική νομενκλατούρα, στους μυημένους του 4%. Οι μεσαίες επιχειρήσεις θα εξαφανίζονταν, λειοτριβημένες ανάμεσα στις προστατευόμενες μεγάλες και στις ανεξέλεγκτες πολύ μικρές. Την ίδια μοίρα θα είχε και η μεσαία κοινωνική τάξη των ιδιωτών, πέφτοντας θύμα της υπερφορολόγησης και των κόκκινων δανείων. Αυτής ο πλούτος θα μοιραζόταν στο παλιό και νέο προλεταριάτο, εξισωτικά, σε μορφή επιδομάτων και… κουπονιών. Προστάτες του καθεστώτος θα ήταν από κοινού οι κρατικοδίαιτοι και οι ελληνοποιημένοι μετανάστες. Οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα λειτουργούσαν μόνο για τους ημέτερους, και όλο αυτό το οικοδόμημα προφανώς θα χρησιμοποιούσε δραχμές. Δικαιοσύνη και δημόσια τάξη θα είχαν νομοτελειακά κομματική αποστολή, η δε εθνική .άμυνα θα ετίθετο σε δεύτερη μοίρα. Θα είχαμε όμως μια ξεδοντιασμένη Βουλή, έτσι, για ξεκάρφωμα.
Εφιάλτης? Αδύνατο να συμβεί? Αντιαριστερή υστερία? Για σκεφτείτε το καλύτερα. Κάθε λίγους μήνες ομολογούμε πως συμβαίνουν πρωτοφανή γεγονότα, και κάθε λίγους μήνες ο πήχης της αυθαιρεσίας ανεβαίνει ακόμη πιο ψηλά. Κάποιοι καθησυχάζονται , πιστεύοντας πως «οι Αμερικάνοι και οι Γερμαναράδες» δεν θ’ αφήσουν να συμβεί κάτι τέτοιο. Να τους θυμίσω πως όλα τα ανατολικά Βαλκάνια συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, με πολύ περισσότερη αφοσίωση απ’ ότι εμείς. Ήδη οι Βούλγαροι κατασκευάζουν φράκτη κατά μήκος των συνόρων μας, θέτοντας μας σε καραντίνα. Ο στρατηγικός μας ρόλος έχει αποδυναμωθεί θεαματικά, το δε οικονομικό ειδικό μας βάρος είναι ισχνό. Αλλά κι αν υπάρξει ανάγκη, οι ΗΠΑ έχουν τους τρόπους να αποκόψουν εκείνα τα κομμάτια της Ελλάδας που τους είναι απαραίτητα, χωρίς να κουνηθεί φύλλο στην Αθήνα. Και παράλληλα, οι Ευρωπαίοι το πολύ πολύ να χάσουν τα λεφτά τους, αυτά που έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ τους ζητά να μας χαρίσουν.
Το καράβι όντως βουλιάζει, κι αυτό βαρύνει αποκλειστικά τον Τσίπρα, όχι τους προηγούμενους, που κατάφερναν να το κρατούν στην επιφάνεια.
Η Ουάσιγκτον δεν θα επέμβει για να μας σώσει, όπως δεν επενέβη υπερ του λαού της Βενεζουέλας. Αλλά ακόμη και σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα το κάνει όπως στο Ιράκ, στη Συρία και στη Λιβύη, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ένας έθνος που γεννήθηκε μέσα στον αιματηρό αγώνα κατά του αγγλικού στέμματος, δεν συγκινείται μ’ εκείνους που παθητικά προσμένουν την έξωθεν σωτηρία από τους δημοκρατικά εκλεγμένους δυνάστες τους. Μόνοι μας πρέπει να διώξουμε τον Τσιπρα, την παρέα του και όλο τον λαϊκισμό. Μόνοι μας, τώρα, με τα δημοκρατικά μέσα που έχουμε ακόμη διαθέσιμα. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να στοιχιστούμε πίσω από την μόνη μεγάλη πολιτική δύναμη που μπορεί να ξαναφέρει το καράβι στα ίσια του. Οι άλλοι ήταν σίγουρα καλύτεροι, και δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για αναζήτηση ιδεολογικής καθαρότητας και πιστοποιητικών αγνότητας. Πάρτε το απόφαση…
Η Ουάσιγκτον δεν θα επέμβει για να μας σώσει, όπως δεν επενέβη υπερ του λαού της Βενεζουέλας. Αλλά ακόμη και σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα το κάνει όπως στο Ιράκ, στη Συρία και στη Λιβύη, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ένας έθνος που γεννήθηκε μέσα στον αιματηρό αγώνα κατά του αγγλικού στέμματος, δεν συγκινείται μ’ εκείνους που παθητικά προσμένουν την έξωθεν σωτηρία από τους δημοκρατικά εκλεγμένους δυνάστες τους. Μόνοι μας πρέπει να διώξουμε τον Τσιπρα, την παρέα του και όλο τον λαϊκισμό. Μόνοι μας, τώρα, με τα δημοκρατικά μέσα που έχουμε ακόμη διαθέσιμα. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να στοιχιστούμε πίσω από την μόνη μεγάλη πολιτική δύναμη που μπορεί να ξαναφέρει το καράβι στα ίσια του. Οι άλλοι ήταν σίγουρα καλύτεροι, και δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για αναζήτηση ιδεολογικής καθαρότητας και πιστοποιητικών αγνότητας. Πάρτε το απόφαση…
liberal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου