Κάθε μέρα γίνεται και πιο έντονο. Τουλάχιστον στο Καράκας. Άνθρωποι τρέφονται κατευθείαν από τις σακούλες των σκουπιδιών που βγαίνουν στους δρόμους για περισυλλογή. Είναι ίσως η πιο θλιβερή απόδειξη της τραγωδίας που ζει o λαός της Βενεζουέλας. Ένα ολόκληρο Έθνος έχει περάσει εδώ και καιρό τις επικίνδυνες γραμμές από την αξιοπρεπή ζωή στην επιβίωση, από την επιβίωση στην πείνα και από την πείνα στην ολοκληρωτική εξαθλίωση. Η εφαρμογή για περίπου δυο δεκαετίες του περίφημου Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα σάρωσε κυριολεκτικά σαν τυφώνας όλες τις κοινωνικές τάξεις, αφήνοντας όμως, όπως είναι φυσικό, πιο έντονα τα σημάδια του στους οικονομικά αδυνάτους και ισοπεδώνοντας τη μεσαία τάξη.
Ναι, είναι αλήθεια ότι παρόμοιες καταστάσεις υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου. Υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σαν εξαίρεση στον κανόνα και όχι σαν τρόπος ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας. Όχι δεν δικαιολογώ κανένα πολίτικο σύστημα που δεν σκύβει με αληθινό ενδιαφέρον πάνω στο πρόβλημα ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο από λάθος προσωπικές επιλογές, από ψυχολογικά, οικογενειακά ή προβλήματα εξάρτησης. Ο καθένας μας από τη μια στιγμή στην άλλη οπουδήποτε στον κόσμο μπορεί να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση. Το πρόβλημα στη Βενεζουέλα όμως, που δεν υπήρξε ποτέ παράδεισος, είναι ότι αυτοί που πήραν την εξουσία στα χεριά τους βγάζοντας πύρινους λόγους κατά των ανισοτήτων και υποσχόμενοι την υπέρτατη ευτυχία, μια από τις αγαπημένες φράσεις του δημαγωγού Τσάβες, τελικά θα παραδώσουν μια χώρα βυθισμένη στην υπέρτατη δυστυχία. Την πρώτη φορά που έμαθα ότι υπάρχει υπουργείο στη Βενεζουέλα με το όνομα «Υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας» έβαλα τα γέλια, τουλάχιστον μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι αστείο, όταν από πίσω κρύβεται τόση απελπισία.
Προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια τους. Την βλέπεις την προσπάθεια. Την ώρα που γευματίζουν κατευθείαν από τις σακουλές των σκουπιδιών. Δεν κινούνται σαν αγρίμια και δεν βγάζουν άναρθρες κραυγές. Προσεύχονται και ευχαριστούν τον Θεό για το γεύμα τους. Είναι πραγματικά απίστευτο, αλλά από αυτούς τους ανθρώπους θα ακούσεις τα λιγότερα παράπονα. Συνήθως άντρες από 25 ως 50 ετών ή υπερήλικες. Έχω μιλήσει με κάποιους. Μερικές φορές προσπάθησα να βοηθήσω, με αποτέλεσμα μάλλον να χάσω εγώ την αξιοπρέπεια μου βάζοντας τα κλάματα, αφού η συνηθισμένη απάντηση είναι ότι προτιμούν να τρέφονται από τις σακουλές των σκουπιδιών παρά να επαιτούν.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ισοπέδωση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που θα αναγκαστεί να τραφεί με σκουπίδια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι σε κάθε είδους ασθένεια και φυσικά αποτελούν πρόβλημα υγειονομικού ενδιαφέροντος για όλη την κοινωνία. Η περισυλλογή των σκουπιδιών στο Καράκας είναι έτσι και αλλιώς προβληματική. Το Καράκας είναι μια παρά πολύ βρώμικη πόλη. Οι χιλιάδες άνθρωποι που πλέον τρέφονται από τις σακουλές σκουπιδιών κάνουν το πρόβλημα ακόμα εντονότερο, αφού, στην προσπάθεια να βρουν το γεύμα τους, ανοίγουν τις σακουλές, τις μετακινούν και τελικά τις αφήνουν σε όλη την πόλη, παντού, με αποτέλεσμα να μην συλλέγονται ποτέ. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Δεν κατηγορώ τα θύματα. Κατηγορώ τους θύτες. Αρκετοί που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα προσπαθούν να βάλουν μια «τάξη» σε όλη αυτήν την τραγωδία. Συνήθως ιδιοκτήτες εστιατορίων που χωρίζουν πια τα αποφάγια από τα υπόλοιπα σκουπίδια για να κάνουν, όσο αυτό είναι δυνατό, πιο εύκολη τη ζωή τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, δημιουργούνται πραγματικές ουρές από ανθρώπους που περιμένουν να γευματίσουν.
Από τότε που θυμάμαι, υπήρχε μια αγέλη αδέσποτων σκύλων που περιφερόταν στην περιοχή γύρω από το σπίτι μας. Αρχηγός της αγέλης ένας αγέρωχος ημίαιμος γερμανικός ποιμενικός που καθοδηγούσε τους «υπηκόους» του σε αναζήτηση τροφής. Στο βλέμμα του μάλιστα μπορούσες να διακρίνεις την αλαζονεία. Θα ορκιζόμουνα ότι μας έριχνε υποτιμητικά βλέμματα κάθε φορά που μας έβλεπε να βγάζουμε βόλτα τα μικρά καλομαθημένα σκυλάκια μας. Τα χρονιά περάσαν. Ο γερμανικός ποιμενικός εξακολουθεί να γυροφέρνει την περιοχή μας, αλλά τώρα πια είναι μόνος του. Η αγέλη του έχει εξαφανιστεί, το βλέμμα της αλαζονείας έχει χαθεί από τα ματιά του και, σαν σκιά του παλιού του εαυτού, σκελετωμένος αποζητά μονό τη συμπόνια. Η μάχη έχει χαθεί στη Βενεζουέλα και για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Στους δρόμους ανάμεσα στις σακουλές των σκουπιδιών, όπως και στη ζωή, επιβιώνει μόνο ο ισχυρός. Στη μάχη του ανθρώπου εναντία στα αδέσποτα ζώα το αποτέλεσμα θα είναι πάντα άνισο. Γράφω αυτήν τη στιγμή το κείμενο μου έχοντας στο μυαλό μου τα χιλιάδες παραιτημένα βλέμματα των ανθρώπων που έχω αντικρίσει. Αλλά και το βλέμμα του αδέσποτου γερμανικού ποιμενικού της γειτονιάς μας. Ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, όπως έγραψα, δεν κάνει διακρίσεις. Όπως υποφέρουν οι άνθρωποι, υποφέρουν και τα ζώα.
Η γιαγιά μου έλεγε πάντα ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Να είσαι καλά γιαγιούλα μου εκεί που βρίσκεσαι, αλλά, αγαπημένη μου, έκανες μεγάλο λάθος…
liberal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου