Η δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησης, εκτός από το να ενισχύει -ως είναι και φυσικό- την αξιωματική αντιπολίτευση, πιθανολογείται ότι θα βοηθήσει εκλογικά και την Δημοκρατική Συμπαράταξη, επειδή οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι αυτοί που συνέδραμαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτίναξαν από το 4% στο 36% και τώρα τον εγκαταλείπουν. Το πρόβλημα όμως με το άλλοτε κραταιό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ότι το Κέντρο, η Κεντροαριστερά, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας είναι κατακερματισμένος και η εικόνα που εκπέμπει δεν είναι ελκυστική.
Τα σημάδια της παρακμής -παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλει η Φώφη Γεννηματά να ενώσει τις δυνάμεις και να δείξει ένα νέο πρόσωπο- είναι έντονα και εκτός από την αποτυχία συμπόρευσης με το Ποτάμι αποτυπώνονται και στις δημόσιες διαφοροποιήσεις στελεχών για το ποιός εταίρος στρατηγικά είναι καλύτερος: "η Ν.Δ. ή ο ΣΥΡΙΖΑ;", αλλά και στην τάση αυτονόμησης που επιδεικνύει επ' εσχάτης ο Ευάγγελος Βενιζέλος και τη φιλολογία περί ίδρυσης νέου κόμματος, το οποίο θα έχει την ευλογία του Κώστα Σημίτη και στο οποίο θα συμμετέχουν και οι πρώην υπουργοί Διαμαντοπούλου και Φλωρίδης.
Βεβαίως, ουδένα θα ενδιέφερε αν η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε παρακμή. Είναι οι εξελίξεις στον πολιτικό και δημόσιο βίο που καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη μιας υπεύθυνης και σοβαρής δύναμης στο μεσαίο χώρο, προκειμένου με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση να προωθηθούν συναινετικές λύσεις και να αποτραπούν φαινόμενα πόλωσης ή ακραίες πολιτικές.
Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον πέντε κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ, ΔΗΜΑΡ, Ένωση Κεντρώων), υπερδιπλάσιες πολιτικές Κινήσεις και καμμιά εικοσαριά αρχηγοί και παραγονταραίοι, οι οποίοι φαντασιώνονται για το ηγετικό τους ανάστημα.
Δυστυχώς, λείπει το εθνικό αφήγημα για την Ελλάδα στο Νέο Κόσμο που αναδύεται με την επιστροφή στους εθνικισμούς, δεν υπάρχει η παραγωγική πρόταση που θα εφαρμοστεί στην εποχή μετά τα μνημόνια ή που με την εφαρμογή της η χώρα θα βγει από τη διεθνή επιτροπεία και θα επανακτήσει τη χαμένη της κυριαρχία.
Δυστυχώς, απουσιάζει το πολιτικό-κοινωνικό σχέδιο για το πως ο τόπος θα αποδράσει από την κρίση και κυρίως δεν έχει εμφανιστεί, ακόμη, εκείνη η χαρισματική προσωπικότητα που θα αναδιατάξει τις δυνάμεις, θα αναδιοργανώσει το σκηνικό και θα εμπνεύσει τους πολίτες.
Το μόνο, δυστυχώς, που υπάρχει είναι η αρίδηλος φιλαυτία και ο ηχηρός αριβισμός των πολιτικών παραγόντων της Κεντροαριστεράς. Και φυσικά οι διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας και τις προτεραιότητες που θέτει ο καθένας.
Είναι δε δύσκολο το ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει από τις προσωπικές στρατηγικές επειδή η εκλογική του βάση είναι ένα άθροισμα συμφερόντων και εξυπηρετήσεων του παρελθόντος. Οι οπαδοί του είναι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, διευθυντικά στελέχη στη διοίκηση και επιχειρήσεις του δημοσίου, συνδικαλιστές, κρατικοί υπάλληλοι. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει αρκετοί επιστρέφουν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά αριθμητικά δεν είναι τόσοι πολλοί που να του ξαναδώσουν μεγάλα ποσοστά. Δεν επιστρέφει ο λαός στο ΠΑΣΟΚ, συσπείρωση στελεχών παρατηρείται.
Η Προοδευτική Παράταξη σήμερα θυμίζει την κατάσταση που υπήρχε τη δεκαετία 1950-1960, πριν την Ένωση Κέντρου. Τα μνημόνια και η οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση δεν ευνοούν την ανασύνταξη. Αυτή πιθανότατα θα γίνει με την επόμενη μεγάλη κρίση. Τώρα έχει χάσει πολλά ο κόσμος σε μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα, περιουσίες για να εμπιστευθεί ένα κόμμα που ακόμη και σήμερα επιμένει σε μια μνημονιακή, έστω και ραφιναρισμένη, πολιτική.
Ένα κόμμα που περισσότερο το ενδιαφέρει η σχέση του με την εξουσία και όχι η ριζική αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών, σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο, που περιθωροποιούν τη χώρα και εξαθλιώνουν τους πολίτες. Ένα κόμμα που δεν συζητά για τις ανάγκες των πολιτών, αλλά για τις ανάγκες των στελεχών του σε αξιώματα και ισχύ. Ένα κόμμα που, ενώ ομνύει στην αυτονομία και το διακριτό του ρόλο, διχάζεται και γίνεται άνω κάτω για το αν θα πρέπει να συμμαχήσει με τη Ν.Δ., προκειμένου να επιστρέψει στη διακυβέρνηση για να καρπωθεί ξανά τα ωφελήματα της εξουσίας, ή στρατηγικά το συμφέρει η σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα τέτοιο κόμμα είναι λογικό να είναι δημοσκοπικά καθηλωμένο στην περιοχή του συν πλην 5-6%.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε πως παρά τα όσα υποστηρίζουν οι δημοσκόποι, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια του τι θα συμβεί σε περίπτωση εκλογών. Η πιθανότητα να έχουμε και στα καθ' ημάς εκπλήξεις, όπως με το Brexit και τον Τραμπ μπορεί να μην είναι ισχυρή όμως δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως η διερεύνηση των πεποιθήσεων της κοινής γνώμης τείνει να γίνει terra incognita. Στις τηλεφωνικές έρευνες το 50% κλείνει το τηλέφωνο, αρνούμενο να απαντήσει, και από το υπόλοιπο 50% το 30% δηλώνει αναποφάσιστο.
Τα μόνα σίγουρα είναι η πρωτιά της Ν.Δ. και η απίσχναση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ, αν έχει μέλλον ένα καινούργιο μεταρρυθμιστικό κόμμα του Κέντρου, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπει και με τι ποσοστό στη Βουλή, το πόσο ψηλά μπορεί να πετάξει η Χρυσή Αυγή ή να ενισχυθεί σοβαρά το ΚΚΕ ουδείς το ξέρει. Όπως δεν γνωρίζουμε και σε τι υψηλό ποσοστό θα κινηθεί η αποχή. Επίσης σίγουρα γνωρίζουμε πως έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την άσκηση της διακυβέρνησης.
Αυτό το ρεύμα είναι που κάνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει στους συνομιλητές του στο ΠΑΣΟΚ ότι είναι λάθος η πολιτική των ίσων αποστάσεων που επιλέγει η Φώφη. "Το κύμα απόρριψης της κυβέρνησης είναι τόσο μεγάλο που έχει ποσοστά για όλους όσοι είναι πάνω του". Τη ρητορική της Χαριλάου Τρικούπη "μας χωρίζει άβυσσος από τη Ν.Δ." είναι αλήθεια πως δεν την ενστερνίζονται αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με πρώτο και καλύτερο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος επιμένει πως αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη αντίθεση δεν είναι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά ή στις σχέσεις Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, αλλά στο αν θα παραμείνει ή θα φύγει, και μάλιστα γρήγορα, η κυβέρνηση των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου.
Επίσης, το ισχυρό ρεύμα να "μαυριστεί" η κυβέρνηση είναι αυτό που έχει ανοίξει την όρεξη στους Βενιζέλο, Σημίτη, Διαμαντοπούλου και λοιπούς να σκέφτονται την ίδρυση ευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού κόμματος. Αφενός επειδή θεωρούν πως δεν θα πρέπει να καρπωθεί αποκλειστικά ο Μητσοτάκης το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό ρεύμα που είχε εκφράσει ο Κ. Σημίτης και παραμένει ως κληρονομία της διακυβέρνησής του και αφετέρου επειδή πιστεύουν πως θα πιάσουν το όριο εισόδου στη Βουλή και επομένως θα μετέχουν στην επόμενη κυβέρνηση είτε η Ν.Δ. έχει αυτοδυναμία είτε όχι. Στο εγχείρημα αυτό είναι πολύ πιθανό να μετάσχει και ο Σταύρος Θεοδωράκης καθώς οι πηγές του Ποταμιού του βρίσκονται σ' αυτόν τον εκσυγχρονιστικό χώρο.
Εάν αυτό συμβεί ενδεχομένως η εκλογική συμπόρευση του ΠΑΣΟΚ με το Κίνημα του Γ. Παπανδρέου ίσως καταστεί μονόδρομος. Παρότι ένας τέτοιος αρραβώνας μάλλον δεν συγκινεί τους πρωταγωνιστές του ούτε ενθουσιάζει εκατέρωθεν τα στελέχη μπορεί να επιβληθεί από τους ψηφοφόρους. Είτε από αυτούς που έχουν απομείνει είτε από εκείνους που επιστρέφουν από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από όσους, παραδοσιακούς κεντρώους και δη παπανδρεϊκούς, έχουν ακόμη ισχυρά τα αντιμητσοτακικά αισθήματα.
Σε διαφορετική περίπτωση, εφόσον δηλαδή ο ιστορικός χώρος του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να εκφράζεται από πληθώρα κομμάτων και κινήσεων, είναι ισχυρή η πιθανότητα όλα τα πασοκογενή σχήματα να καταποντιστούν. Η ακραία πολωτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, που εικάζεται βασίμως ότι θα είναι η επόμενη εκλογική μάχη, δεν θα τους αφήσει το ζωτικό χώρο που χρειάζονται για να αναπτυχθούν. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι, από τη Φώφη Γεννηματά και τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Κώστα Σημίτη, τη Διαμαντοπούλου και τον Λαλιώτη -που, όπως φαίνεται, προσπαθεί να επανέλθει στη δημοσιότητα- δεν μπορούν να μην το λάβουν υπόψιν τους στα deals που κλείνονται στο παρασκήνιο...
matrix24.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου