Προφανώς, πάντως, για να αντιγράψουμε τη φράση επώνυμου στελέχους της ΝΔ για τον Κυριάκο, «δεν μπορεί το παιδί». Δεν έχει ούτε το βιογραφικό, ούτε τη στρατηγική, ούτε και τη λάμψη, όσο κι αν τον γυαλίζουν, να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα.
Του Θανάση Καρτερού
Ο οποίος -αυτό έγινε φανερό και χθες- ήρθε για να μείνει, όπως έγραψε ο Λούλης, που μόνο για συριζαίος δεν μπορεί να κατηγορηθεί....
Να σας πω την αμαρτία μου, παρακολουθώντας τη «μονομαχία» του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη και τους δυο σωματοφύλακές του στη χθεσινή συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αισθάνθηκα ότι ο δικός μας στην αντιπαράθεση αυτή είναι σαν να ληστεύει εκκλησία. Τον έχει, κατά το κοινώς λεγόμενο, τον κακομοίρη τον Κυριάκο. Δυο φορές κακομοίρη έτσι όπως -μπαγάσα Θεοδωρικάκο!- κάνει το κοκοράκι στο βήμα, πενήντα χρονών άνθρωπος. Και τρεις φορές κακομοίρη, καθώς μετά από κάθε τέτοια σύγκρουση εξέρχεται από τη Ν.Δ. -δηλαδή από τον ίδιο- η διαρροή ότι τον έκανε σκόνη, τον έσκισε, τον διέλυσε τον Τσίπρα.
Αλλά, αν τον Κυριάκο τον λυπήθηκα κάπως, ιδιαίτερα εκεί που είχε φορέσει ένα παγωμένο χαμόγελο -μπαγάσα Θεοδωρικάκο!- καθώς ο Τσίπρας του έδειχνε τις καφετιέρες της Siemens, και αναφερόταν στις νεανικές του τρέλες με τον Χριστοφοράκο, για τους άλλους στους οποίους αναφέρθηκε ένιωσα εμπαθή κακεντρέχεια. Πες τα, Αλέξη! Για τον Βγενόπουλο, εννοώ, τον Ψυχάρη, τον Αλαφούζο, τον Κοντομηνά, τον Μπόμπολα. Τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα ατόμων - θεσμών που κανείς μέχρι χθες δεν τολμούσε να προφέρει το όνομά τους, παρά μόνο με τη γλώσσα παλινδρομικώς εκτεινόμενη στο πολιτικό άπειρο. Αν με εννοείτε, πάλι.
Προφανώς, πάντως, για να αντιγράψουμε τη φράση επώνυμου στελέχους της Ν.Δ. για τον Κυριάκο, «δεν μπορεί το παιδί». Δεν έχει ούτε το βιογραφικό, ούτε τη στρατηγική, ούτε και τη λάμψη, όσο κι αν τον γυαλίζουν, να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα. Ο οποίος -αυτό έγινε φανερό και χθες- ήρθε για να μείνει, όπως έγραψε ο Λούλης, που μόνο για συριζαίος δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Αλλά, και συγγνώμη αν καταψύξω λίγο τους ενθουσιώδεις: Αν βγάλουμε από τη μέση την επικράτηση του δικού μας σ’ αυτό το ιδιότυπο ντιμπέιτ, τι μένει; Ποια πρόοδος στην ενημέρωσή μας έχει συντελεστεί; Τι μάθαμε που δεν το ξέραμε; Τι κέρδισε η αντιπαράθεση ουσίας;
Επ’ αυτού, καθείς και η απάντησή του. Ας τολμήσω, ωστόσο, μια ερώτηση για προβληματισμό και στους «πάνω» και στους «κάτω»: Η συγκρουσιακή οξύτητα, που συνειδητά και ανόητα επιδιώκει ο Μητσοτάκης, σε μια στιγμή που δεν είναι προεκλογική, με μια κοινωνία που είναι κουρασμένη, με μια οικονομία που αγωνίζεται να ξεκολλήσει από το τέλμα, συμφέρει; Όχι εμάς, αλλά τη χώρα.
koutipandoras.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου