Με κριτήριο την ιστορία της ίδιας της Γερμανίας, η διαγραφή χρέους είναι απολύτως απαραίτητη για την Ελλάδα, αφού διαφορετικά αποκλείεται να ξεφύγει από την κρίση – επίσης η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ακριβώς επειδή η χώρα μας βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, οπότε είναι λογικό να το ζητάμε τώρα.
«Το 2011 ανατράπηκε η τότε κυβέρνηση, όταν προσπάθησε να διορθώσει ένα από τα χιλιάδες τρομακτικά σφάλματα της –έχοντας την πρόθεση να διεξάγει δημοψήφισμα για τηνπύρρεια χρεοκοπία μας, για το PSI. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση των τραπεζών και η πτώχευση των ασφαλιστικών και λοιπών οργανισμών του δημοσίου.Το 2014 ανατράπηκε η κυβέρνηση, όταν επίσης προσπάθησε να αντισταθεί κάπως στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, επιτυγχάνοντας κάποια μικρή ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα ήταν να μη μας εγκριθεί η αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία της είχε υποσχεθεί η Ευρώπη, συν όλα τα υπόλοιπα δεινά που ακολούθησαν.Σήμερα φαίνεται πως οδηγείται η καινούργια κυβέρνηση στην ανατροπή της, επειδή αφενός μεν δολοφόνησε την ελπίδα των Ελλήνων μη τηρώντας καμία από τις υποσχέσεις της, αφετέρου εφάρμοσε τα χειρότερα μέχρι στιγμής μέτρα λιτότητας, ελπίζοντας όμως στο αντάλλαγμα της διαγραφής μέρους του χρέους – έστω ουτοπικά, ενώ επιμένει στην αποπληρωμή των γερμανικών επανορθώσεων.Είναι όμως αλήθεια λογικό να αλλάζουμε συνεχώς βίαια κυβερνήσεις, πριν από τη λήξη της «θητείας» τους δηλαδή, εξυπηρετώντας ουσιαστικά τους δανειστές; Πόσο μάλλον όταν είναι αυτοί που στην πραγματικότητα κυβερνούν τη χώρα από το παρασκήνιο, έχοντας την μετατρέψει σε αποικία τους;«.
Άρθρο
Σύμφωνα με το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ, οι παράγοντες πουκαθηλώνουν την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις όλων εκείνων των δεικτών που αποτυπώνουν τη δυναμική μίας οικονομίας είναι κατά σειρά προτεραιότητας οι εξής: οι ασταθείς πολιτικές (17,6%), τα φορολογικά βάρη (17,1%), η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης (15,6%), η αδυναμία πρόσβασης στη χρηματοδότηση (14,0%), το φορολογικό πλαίσιο (12,1%) και η κυβερνητική αστάθεια (9,3%).
Με βάση τα παραπάνω, όπου εκτός από την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης όλα τα υπόλοιπα μας επιβάλλονται άμεσα ή έμμεσα από τους δανειστές, το συμπέρασμα που κατά πολλούς προκύπτει είναι το ότι, δεν αποτελεί πρόβλημα για την Ελλάδα το δημόσιο χρέος – άρα θεωρείται βιώσιμο και δεν εμποδίζει την έξοδο της από την κρίση!
Κατ’ επακόλουθο, θα είχε δίκιο ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας και άδικο η Κομισιόν, καθώς επίσης το ΔΝΤ, οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί καθαρά υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους – με το Ταμείο να αρνείται τη συμμετοχή του στο τρίτο μνημόνιο, εάν δεν επιλυθεί το συγκεκριμένο θέμα.
Στα πλαίσια αυτά, πιστεύοντας πως η πραγματική γνώση αποτελεί δύναμη, είναι ίσως απαραίτητο να ανατρέξει κανείς στην ιστορία, ερευνώντας όλους εκείνους τους παράγοντες που συνετέλεσαν στο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα – όπως συνήθως αποκαλείται η επιτυχία της γερμανικής οικονομίας μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ιδίως δε η ανάδειξη της στις πρώτες θέσεις των εξαγωγικών χωρών του πλανήτη. Επειδή όμως δεν θέλουμε να θεωρηθεί πως μεροληπτούμε ως Έλληνες, ανατρέξαμε σε καθαρά γερμανικές πηγές – οι οποίες επεξηγούν καλύτερα το «θαύμα».
Ειδικότερα, με κριτήριο μία πρόσφατη, πολύ σοβαρή έρευνα, την οποία μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στα γερμανικά (βίντεο), το γερμανικό θαύμα είναι στην ουσία του αμερικανικό – ενώ οι μύθοι που το συνοδεύουν είναι οι εξής:
(α) Η δήθεν ισοπέδωση της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του πολέμου αποτελεί ένα μεγάλο μύθο – αφού, όπως διαπίστωσαν αργότερα οι συμμαχικές δυνάμεις, η βαριά της βιομηχανία είχε υποστεί ελάχιστες ζημίες. Έτσι μπόρεσε να ανασυσταθεί με πολύ μικρό κόστος – ενώ οι μαζικές επενδύσεις της ναζιστικής κυβέρνησης στην πολεμική βιομηχανία και στις υποδομές, ωφέλησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την παραγωγική δυναμικότητα της χώρας.(β) Ένας δεύτερος μεγάλος μύθος είναι η εργατικότητα των Γερμανών – οι οποίοι, με βάση όλες τις διεθνείς μετρήσεις, δεν εργάζονταν περισσότερο από τους Πολίτες των άλλων χωρών.(γ) Τρίτος μύθος είναι το ότι βοηθήθηκαν από τοMarshall Plan – το οποίο δεν προσφέρθηκε μόνο στη Γερμανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ δήθεν μόνο οι Γερμανοί το αξιοποίησαν. Εν προκειμένω, επρόκειτο για μία αμερικανική προπαγάνδα, η οποία έγινε εφικτή με τη μαζική χρήση όλων των ΜΜΕ – αφού στην πραγματικότητα δόθηκαν πολύ λίγα χρήματα.
Περαιτέρω, οι πραγματικές αιτίες, στις οποίες οφείλεται το «γερμανικό» θαύμα που όπως ήδη αναφέραμε είναι καθαρά αμερικανικό, αναφέρονται από τους ίδιους τους Γερμανούς ως οι εξής:
(α) Η νομισματική μεταρρύθμιση του 1948: Το συγκεκριμένο έτος υιοθετήθηκε από τη Γερμανία το «σκληρό» μάρκο αντικαθιστώντας το παλαιότερο, το οποίο οδήγησε τους Γερμανούς ξανά στα εργοστάσια της χώρας – επειδή γνώριζαν πλέον πως θα πληρώνονταν με ένα νόμισμα που δεν θα έχανε την αξία του καθημερινά, λόγω του πληθωρισμού που επικρατούσε. Παρά τα όσα λέγονται όμως, η νομισματική μεταρρύθμιση δεν ήταν έργο των Γερμανών, αλλά αποκλειστικά και μόνο των Αμερικανών – οι οποίοι άλλωστε τύπωσαν και μετέφεραν το μάρκο στη χώρα, διατηρώντας απόλυτα μυστική την όλη διαδικασία.(β) Η κρυφή «εισαγωγή» εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και ειδικών επιστημόνων από την Ανατολική Γερμανία (Brain Drain), με τη βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών – με τη βοήθεια των οποίων ιδρύθηκε η Audi, καθώς επίσης μία σειρά άλλων επιχειρήσεων στη Δυτική Γερμανία.(γ) Η εισαγωγή «know how» από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί η γερμανική – αφού δεν υπήρχε καθόλου γνώση των σύγχρονων τότε μέσων κατασκευής αυτοκινήτων, όπου κυριαρχούσαν σχεδόν απόλυτα οι Η.Π.Α.(δ) Ο πόλεμος της Κορέας: Η βαριά γερμανική βιομηχανία εξοπλισμού, την οποία ουσιαστικά είχε δημιουργήσει ο Χίτλερ επενδύοντας τεράστια ποσά, δεν είχε καταστραφεί σχεδόν καθόλου από τον πόλεμο – οπότε ήταν σε θέση, με τη βοήθεια της τεχνολογίας που της παρείχαν οι Η.Π.Α., να παράγει όλον εκείνο τον εξοπλισμό που ήταν αναγκαίος για τον πόλεμο της Κορέας. Αυτό ακριβώς βοήθησε τότε τη Γερμανία να αυξήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, κατακτώντας μία από τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως – ενώ, μαζί με την αυτοκινητοβιομηχανία, αποτέλεσε το θεμέλιο της ανάπτυξης της.(ε) Η διαγραφή χρέους το 1953: Στη σύσκεψη του Λονδίνου, αποφασίσθηκε η διαγραφή του 50% του γερμανικού χρέους, καθώς επίσης η σταδιακή πληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών – όπου οι δανειστές της Γερμανίας το αποδέχθηκαν, επειδή το επέβαλλαν οι Η.Π.Α. Παράλληλα αναβλήθηκε η πληρωμή των «πολεμικών επανορθώσεων» για την εποχή που θα ενωνόταν η Γερμανία – κάτι που τελικά δεν σεβάσθηκε η χώρα (άρθρο).
Έτσι, εκείνο το κράτος που αιματοκύλησε δύο φορές τον πλανήτη αμείφθηκε τελικά πλουσιοπάροχα – αφενός μεν με τη διαγραφή του 50% του χρέους, καθώς επίσης με την «αναδιάρθρωση» του υπολοίπου, αφετέρου με τη μη πληρωμή των επανορθώσεων, οπότε ήταν εύλογη η μετέπειτα επιτυχημένη πορεία του. Όσον αφορά τους λόγους, για τους οποίους βοήθησαν τόσο πολύ οι Η.Π.Α. τη Γερμανία, είναι σε όλους γνωστοί: η παρεμπόδιση της διεύρυνσης της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη, καθώς επίσης η μετατροπή της ηπείρου μας σε υποτελή της υπερδύναμης.
Περαιτέρω, με κριτήριο την ιστορία της ίδιας της Γερμανίας, η διαγραφή χρέους είναι απολύτως απαραίτητη στην Ελλάδα, αφού διαφορετικά αποκλείεται να ξεφύγει από την κρίση – ενώ έχουμε αναφέρει πολλές φορές τις αιτίες, λόγω των οποίων δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρει χωρίς να προηγηθεί η διαγραφή (άρθρο).
Απαραίτητη είναι επίσης η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων στη χώρα μας, ακριβώς επειδή βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση – κάτι που το θεωρούν λογικό πολλοί Γερμανοί επιστήμονες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με τις τακτικές που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τους (ανάλυση).
Δυστυχώς όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι ειρωνεύονται τις δύο αυτές «απαιτήσεις» που οφείλουμε ως χώρα να έχουμε, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα κυβερνάει – κάτι που δεν μπορεί παρά να μας προξενεί θλίψη. Ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή, η Ελλάδα μπορεί να έκανε πάρα πολλά λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε ασφαλώς τον πλανήτη – οπότε κανένας δεν μπορεί να μας πείσει ότι δικαιούται κάτι λιγότερο, από αυτό που εγκρίθηκε στη Γερμανία.
Ολοκληρώνοντας, είναι ανόητο να απαιτεί κανείς να δρομολογηθούνδιαρθρωτικές αλλαγές σε μία χώρα ή/και διόρθωση των «ελαττωμάτων» της, όπως αυτά που ανέφερε το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ, χωρίς να της προσφέρεται ταυτόχρονα κάποια προοπτική για το μέλλον της – όπως θα ήταν η διαγραφή χρέους, καθώς επίσης ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων. Πόσο μάλλον όταν προσφέρθηκαν πολύ περισσότερα στη Γερμανία στο παρελθόν, χωρίς τα οποία θα ήταν σήμερα σε κωματώδη κατάσταση, όπως ακριβώς η Ελλάδα – ενώ έχει το θράσος να είναι αυτή η χώρα εκείνη που μας τα αρνείται.
ΥΓ: Στην ανάλυση του κ. Βιλιάρδου «Ο ορισμός του κραχ», αναφέρθηκε το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών το 2014, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ – παραλείποντας το γράφημα που το τεκμηριώνει, το οποίο παραθέτουμε εδώ.
Ίσως ωφελεί στην κατανόηση του ότι, η Ελλάδα έχει ακόμη πολλά να χάσει, εάν δεν αντισταθούν οι Πολίτες της – οι οποίοι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να διασώσουν την πατρίδα τους από την απόλυτη καταστροφή της.
analyst.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου