Οι επίγονοι της Φρειδερίκης, τα άνοστα γεμιστά και ο Αύγουστος του μνημονίου και της μοναξιάς

Έχοντας μπει στον πιο σκληρό ελληνικό Αύγουστο όλων των εποχών – μέχρι τον επόμενο- , με την κρίση να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια των Ελλήνων, την ώρα που η γειτονιά μας ζει είτε σε συνθήκες προσπάθειας κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών -αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία-, είτε μέσα στην ισλαμοφοβία η οποία γεννιέται εξαιτίας φαινομένων έξαρσης περιστατικών επιθέσεων στην Ευρώπη από κύκλους προερχόμενους από το ISIS. Τα μπάνια του λαού έχουν περιοριστεί ανησυχητικά, αλλά και εικόνες από τις βουτιές των πολιτικών αρχηγών στις ανά παραλίες της Ελλάδας βρίσκονται πλέον κλεισμένες στο χρονοντούλαπο των καναλιών που ετοιμάζονται για το έτσι κι αλλιώς δύσκολο τηλεοπτικά διαμορφωμένου τοπίο. Στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2016, είναι καλοκαίρι της οικονομικής κρίσης, συνέχισης της επιβολής από το προηγούμενο καλοκαίρι των capitals controls με την ψήφιση του πρώτου αριστερού μνημονίου, αλλά και καλοκαίρι που περιέχει δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης, οι οποίες συντελούν στον βάθη διχασμό της έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένης ελληνικής κοινωνίας. Aδυνατώ να κατανοήσω τον θυμό των κυβερνητικών στελεχών, ιδιαίτερα της αξιότιμης κ. Φωτίου Αναπληρώτριας Υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία προφανώς μη έχοντας σχέση με τη μαγειρική, αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική και στο δεύτερο καλοκαίρι με κυβέρνηση της αριστεράς να δηλώνει με θέρμη πως θα ξηλώσει το κράτος της βασίλισσας Φρειδερίκης και των επιγόνων της. Σαφέστατα τίθεται θέμα κοινωνικό, καθώς αν κάτι κρατάει την ελληνική κοινωνία και μεγάλο μέρος αυτής ακόμα όρθιο από την σκληρή μνημονιακή πολιτική ,ακολουθούμενη παρεμπιπτόντως και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι οι κοινωνικές δομές του κράτους. Δομές που δεν δημιουργήθηκαν ούτε αύριο, ούτε σήμερα αλλά χθες, λειτούργησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης προερχόμενες και στηριζόμενες χάρη στα οράματα των κυβερνήσεων που πίστευαν στις αρχές τις κοινωνικής δημοκρατίας. Δομές που στηρίζουν ασθενέστερα πληθυσμιακά στρώματα, συμπολίτες με ιδιαιτερότητες αλλά και με κινητικά προβλήματα. Δεν γνωρίζω, αν η αξιότιμη Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Φωτίου δεν είναι ευχαριστημένη από τις κοινωνικές δομές της χώρας, αλλά με μια υπενθύμιση στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, σίγουρα θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως το κοινωνικό κράτος της χώρας δεν επαρκούσε ώστε να καλύψει τις ατυχέστατες εικόνες από την Ειδωμένη και τους αυτοσχέδιους καταυλισμούς των μετακινηθέντων από την Ασία πληθυσμών οι οποίοι, πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες, παραμένουν άγνωστο για πόσο ακόμα στα κέντρα φιλοξενίας της πατρίδας μας. Σε μια περίοδο εκτεταμένης κρίσης, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας να ζει στην ανέχεια και να συντηρείται αποκλειστικά μέσω φροντίδας των κοινωνικών δομών, δηλώσεις εμπρηστικές οι οποίες αποσκοπούν στον ολοκληρωτισμό του διχασμού δεν βοηθούν. Η κυβέρνηση της αριστεράς, προφανώς έχοντας τύψεις από την και δική της υπογραφή στο μνημόνιο, έστω και αν υποσχέθηκε το σκίσιμο των μνημονίων, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της εφαρμογής σκληρών αντιλαϊκών μέτρων εξαιτίας της μη δικής της διαπραγμάτευσης, μπαίνει σε λογικές ολοκληρωτικού διχασμού. Στην Ελλάδα του καλοκαιριού του 2016, η κυβέρνηση, -μέσω μελών της-, θεωρεί πως η προ μεταπολίτευσης εποχή ανήκει στη Φρειδερίκη και στους επιγόνους αυτής και η μεταπολίτευση δεν ανήκει στους Έλληνες, αλλά αποκλειστικά στο πράσινο κακό ΠΑΣΟΚ. Σαφέστατα ουδείς λόγος για την σημερινή ροζ απόχρωση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για τον κόσμο που μετακινήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς στους κυβερνητικούς κύκλους, η ερμηνεία του πολιτικού όρου της παρθενογένεσης είναι άγνωστη, καθώς η αριστερά γεννήθηκε και ανήκει στους αριστερούς αλλά ξεχνούν πως το 36% που ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν ψήφιζε τον πάντα συμπαθή αλλά στα όρια της μη εκλογής Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, προπομπό του ΣΥΡΙΖΑ. Δομημένη λανθασμένα η αντίληψη η οποία αφηγείται πως για τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας φταίνε, είτε οι εκ της Φρειδερίκης “επίγονοι“ είτε η έντονη “ πασοκοποιημένη“ εποχή από το `81 έως και το 2011, με μηδαμινή ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και των χειρισμών αυτής. Δεν γνωρίζω, αν η αριστεροσύνη έχει σ` αυτή τη χώρα βαρόμετρο, δεν γνωρίζω αν η κυβέρνηση πολώνοντας το έτσι κι αλλιώς Αυγουστιάτικο θερμό κλίμα επιθυμεί ένα έντονο φθινόπωρο ορατών πολιτικών εξελίξεων. Γνωρίζω όμως πως αν δεν φοβάσαι, κυβερνάς χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς να χαρακτηρίζεις τον μισό πληθυσμό παλατιανό και τον άλλο μισό ως κακό ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση δείχνει να φοβάται τόσο την Νέα Δημοκρατία όσο και ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων που αν και δημοσκοπικά μετράτε στο 4,5% συνεχίζει να στηρίζει ένα κόμμα με βαρύ πολιτικό brand name. Το ΠΑΣΟΚ. Στάση καθαρή. Βρισκόμενοι κοντά στο καλοκαιρινό Πάσχα, ας μας φωτίσει η Παναγία της Τήνου ώστε να έρθει έστω και αργά η φώτιση, κατανοώντας πως ο εθνικός διχασμός δεν βοηθάει αλλά βυθίζει περισσότερο στα νερά της κρίσης την έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένη ψωροκώσταινα. Η σημερινή εποχή απαιτεί ευρεία συναίνεση των σοβαρών πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού τόξου, ώστε να βγούμε ως χώρα από το τούνελ της κρίσης, καταφέρνοντας να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας για τους νέους ανέργους αλλά και για όσους έχουν φύγει από την πατρίδα μας αναζητώντας την τύχη στο εξωτερικό. Πρέπει η κυβέρνηση να καταλάβει -κυρίως να εμπεδώσει- πως έχει υπογράψει μια δανειακή σύμβαση με δικλίδες υποχρέωσης. Αν όμως ως χώρα θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, ας σταματήσουμε τον δημιουργούμενο διχασμό, τον διαχωρισμό των Ελλήνων σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, αλλά κυρίως ας εμπεδώσουμε πως δεν υπάρχουν μνημόνια με νούμερα αριθμητικά, ή βαπτισμένα με ονόματα κυβερνήσεων ή μεσοπρόθεσμα μνημονίων. Υπάρχει ένα και μοναδικό μνημόνιο. Ας συμφωνήσουμε κεντροαριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί πως το μνημόνιο είναι ένα και ένας ο λαός που παλεύει να βγει από την οικονομική κρίση. Όλοι μας επιθυμούμε έξοδο από την κρίση, η οποία είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της χώρας που γέννησε την Δημοκρατία, τον Πολιτισμό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δικαιούμαστε ως χώρα να ζήσουμε ένα νέο Success story το οποίο θα έρθει, αν η πατρίδα μας βρεθεί στον δρόμο που οδηγεί στο φως του τούνελ της εξόδου από το σκληρό και επαχθές μνημόνιο, έχοντας όλοι καταλάβει πως οι επίγονοι της Φρειδερίκης, οι θιασώτες της κοινωνικής δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, αλλά και οι αριστεροδεξιοί ψηφοφόροι της κυβέρνησης μπορούν να γευτούν το ίδιο πιάτο γεμιστών. Όπως άλλωστε απαιτεί η ελληνική κουζίνα και η αυγουστιάτικη ραστώνη ώστε ο λαός να απολαύσει τα εναπομείναντα μπάνια του Αυγούστου, χωρίς να σκέφτεται πως στο φθινόπωρο υπάρχει η πιθανότητα να βάλουμε στην Ελλάδα μας πανιά για ταξίδι τελευταίο από λιμάνι στο Αιγαίο. Από την δική μας μοναξιά θα φύγουμε, αν στο χαρτί ζωγραφίσουμε την μοναξιά με χρώμα, κάνοντάς την θαλασσιά – όπως περιγράφει το τραγούδι του Χάρη – , φέρνοντας αγέρα πελαγίσιο για να περάσουμε στον δρόμο που φέρνει συνθήκες οικονομικής ισορροπίας και κοινωνικής ευημερίας.

 
mignatiou.com

Share on Google Plus

About Unknown

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.