Η συζήτηση, για την χουντικη δικτατορία, είχε ατονησει τις τελευταίες δεκαετίες.
Η χρονική απόσταση, η σταθερότητα της δημοκρατίας, η συνεχής ανάπτυξη της χώρας και η ανάλογη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, μαζί με την ενσωμάτωση της χώρας μας στους Ευρωατλαντικους θεσμούς, δημιούργησαν βεβαιοτητες μη αντιστρεπτοτητας των εξελίξεων.
Ιδιαίτερα μετά την ένταξη στο Ευρω, το πιο ισχυρό νόμισμα του κόσμου και την δραστική μείωση των επιτοκίων δανεισμού, την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, παρά το cazus belli της Τουρκίας και την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα βρισκόταν ανάμεσα στις πιο ανεπτυγμένες και πιο ισχυρές χώρες του κόσμου.
Η χούντα, για τους μεγαλύτερους, ήταν πικρή ανάμνηση και για τους νεώτερους, κάτι μακρινό και αγνωστο, στο παρελθόν .
Τα λάθη του πολιτικου συστήματος και οι αβελτηριες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, ιδιαίτερα των ισχυρότερων, διογκωσαν παθογένειες του παρελθόντος και δημιούργησαν νέες.
Η νοοτροπία του καταναλωτικου ναρκισσισμου, της εύκολης και γρήγορης επιτυχίας και ανελιξης, ήταν διαχυτη, σχεδόν παντού.
Η υποχώρηση στην συνείδηση, μεγάλου μέρους των πολιτών, των αξιών της παραγωγικής εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικοτητας, της χρηστης διοίκησης και διαφάνειας στην διαχειρηση του δημοσίου χρήματος και της εξουσίας, οδήγησαν στην κρίση του 2008. Η κρίση πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, όταν εφτασε στην Ευρωπη, η παγκόσμια χρηματοοικονομικη κρίση, που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, το Φθινόπωρο του 2007.
Οι επιπτώσεις της, στην οικονομία και την κοινωνία, ήταν μεγάλες, ιδιαίτερα στα πιο αδύναμα τμηματα της και στους νέους.
Ο λαϊκισμός των κομμάτων, των συντεχνιων και των ΜΜΕ, ήταν πρωτοφανης.
Δημιούργησαν ένα επιθετικό κίνημα θυμωμενων πολιτών, που αρνιόταν να δει την πραγματικότητα και ταυτοχρονα αμφισβήτησε, όλες τις μεταδικτατορικες κατακτήσεις της χώρας.
Τότε, αναπτύχθηκε και εκδηλώθηκε κάθε αντιδημοκρατικο και αντιδραστικο στοιχείο, που είτε σιωπουσε τα προηγουμενα χρόνια, είτε αδιαφορουσε, για την πολιτική ζωή της χώρας.
Κυριως εκδηλώθηκε, μέσα από ακραίες θεωρίες διεθνών και εγχώριων συνωμοσιων, που θύμιζαν αντίστοιχες της περιόδου που προετοίμασαν το στρατιωτικό πραξικόπημα, πριν 49 χρόνια.
Πολλοί, από τους υποκινητες των αγανακτισμενων, βρέθηκαν κυρίαρχοι, με την μία, ή άλλη εκδοχή, στην βουλή.
Εκφράστηκαν και εκφράζονται, με διαδοχικές κυβερνήσεις, οι οποιες στην συνεχεια υιοθέτησαν την πολιτική που κατήγγειλαν.
Κατέκτησαν την εξουσία, αλλά τις εύκολες λύσεις που πρότειναν τις ξέχασαν, παρετιναν όμως και βαθαιναν την κρίση.
Στα άκρα αυτών των διαδοχικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, συγκροτηθηκαν και τα αντιδραστικα αντικοινοβουλευτικα ρεύματα.
Αυτά κυρίως αναπτύχθηκαν στην ακροδεξιά πλευρά, με Νεοναζιστικα χαρακτηριστικα, που αμφισβήτησαν ευθέως, την κοινοβουλευτικη δημοκρατία προσπαθώντας να εξαπατησουν τους νέους, που δεν έζησαν και δεν έμαθαν, για το καθεστώς της φασιστικης δικτατορίας.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ
ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΦΗΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΓΙΑΤΊ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΠΟΛΛΆ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου