Όταν η FIAT αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ιταλία, μεταφέροντας την έδρα των εταιριών συμμετοχής της στην Ολλανδία, με υποκατάστημα στη Μ. Βρετανία, για να πληρώνει λιγότερους φόρους, η χώρα πανικοβλήθηκε. Από νομικής πλευράς βέβαια δεν ήταν παράνομο, ενώ από οικονομικής απολύτως κατανοητό – αφού ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων διεξάγεται και σε φορολογικό επίπεδο.
Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις όμως που δεν έχουν τη δυνατότητα να χρήσης τέτοιων τεχνασμάτων, πρόκειται για έναν αθέμιτο ανταγωνισμό – ενώ για τους Πολίτες που είναι υποχρεωμένοι να συμπληρώσουν το κενό των δημοσίων εσόδων, επιβαρυνόμενοι με υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές, είναι εξοργιστικό.
Οι περισσότεροι θεωρούν άδικο το γεγονός ότι αυτές οι εταιρείες, όπως επίσης οι μεγάλοι σταρ της μουσικής, του κινηματογράφου ή του ποδοσφαίρου, έχουν τη δυνατότητα να εισπράττουν χρήματα, χωρίς να πληρώνουν φόρους. Παράδειγμα ο C. Ronaldo, ο οποίος μετέφερε τα εκατομμύρια των εσόδων του ουσιαστικά αφορολόγητα μέσω της Ιρλανδίας, σε μία εταιρεία γραμματοκιβωτίου στην Καραϊβική – όπως επίσης πολλοί άλλοι από το χώρο του θεάματος.
Από την άλλη πλευρά οι υπουργοί οικονομικών της Ευρώπης ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να σταματήσουν το φορολογικό ανταγωνισμό, με «τιμές dumping», μεταξύ των διαφόρων κρατών – χωρίς επιτυχία βέβαια, αφού οι προσφορές χαμηλής φορολόγησης αυξάνονται σε χώρες όπως το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, η Μ. Βρετανία, η Μάλτα, η Κύπρος, η Ολλανδία, αλλά και η Γερμανία, αν και σε καλυμμένη μορφή.
Στα πλαίσια αυτά η Ιταλία αποφάσισε να συμμετέχει στο κλαμπ, για να ανταγωνισθεί τις άλλες χώρες – υιοθετώντας μια εφάπαξ φορολόγηση για τους πλουσίους, ύψους 100.000 € ετησίως, ανεξαρτήτως των εισοδημάτων τους. Προϋπόθεση είναι να έχει ζήσει κάποιος μόλις ένα έτος στη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια, να εισπράττει τις αμοιβές του από δραστηριότητες εκτός της Ιταλίας, καθώς επίσης να δηλώσει κατοικία εκεί, έτσι ώστε να αποτελεί τη φορολογική του έδρα.
Όποιος λοιπόν διαθέτει και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις, θα πληρώνει στο μέλλον ένα σταθερό ποσόν ύψους 100.000 € ετησίως, χωρίς καμία άλλη επιβάρυνση – ενώ δεν θα χρειάζεται καν λογιστή, αφού το έντυπο έχει μόλις τρεις σελίδες, όπου πρέπει να βάλει μόνο ένα σταυρό σε μερικά τετραγωνάκια.
Για παράδειγμα, εάν ο Γερμανός που έχει μεταφέρει την έδρα του στην Ιταλία διαθέτει 50 εκ. € επενδυμένα σε μετοχές, κερδίζοντας 5% ετήσια, οπότε 2,5 εκ. €, θα πληρώνει μόλις 100.000 € φόρο – δηλαδή 4% επί των καθαρών κερδών του, όταν ο συντελεστής στην Ιταλία είναι 25%. Με αυτό το συντελεστή θα πλήρωνε 625.000 €, οπότε κερδίζει 525.000 € ετήσια, λόγω της χαμηλής φορολόγησης του – κάτι που φυσικά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον για τον ίδιο. Εάν τώρα δεν έχει μόνο 50 εκ. € αλλά 500 εκ. €, θα πληρώνει ξανά 100.000 € φόρο – οπότε ο συντελεστής φορολόγησης του δεν θα είναι 4% αλλά 0,4%.
Ακόμη καλύτερα, εάν ο πλούσιος ξένος μεταφέρει επίσης την οικογένεια του στην Ιταλία, η οποία θα έχει δικά της χρήματα επενδυμένα, τότε θα πληρώνει ανά άτομο 25.000 € ετήσια, ανεξάρτητα από τα εισοδήματα του καθενός – μία τέλεια περίπτωση.
Περαιτέρω υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ήδη σε μία χώρα με χαμηλή φορολόγηση, όπως στη Βενεζουέλα ή στην Τουρκία – ενδιαφερόμενοι περισσότερο για την ασφάλεια τους, παρά για τους φόρους. Για την περίπτωση αυτή η ιταλική κυβέρνηση συμπεριέλαβε μία ειδική προσφορά: μία ιδιαίτερη βίζα για εκείνους τους ξένους που είτε επενδύουν 1 εκ. € στην Ιταλία, είτε δωρίζουν ένα ανάλογο ποσόν για κάποιον καλό σκοπό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζεται καν να μένουν στην Ιταλία, επιλέγοντας οι ίδιοι πότε θα ταξιδέψουν εκεί.
Η τελευταία ειδική προσφορά της Ιταλίας αφορά εκείνους του ιταλούς επιστήμονες, οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα δέκα ή λιγότερα χρόνια πριν, επιλέγοντας να μείνουν σε ένα άλλο κράτος. Σε αυτούς τους επιστήμονες η κυβέρνηση προσφέρει έκπτωση έως και 90% στους μισθούς τους, εάν επιστρέψουν και εργαστούν στην Ιταλία.
Ολοκληρώνοντας, είναι προφανές πως ενώ οι δανειστές προσπαθούν να στραγγαλίσουν την Ελλάδα αυξάνοντας συνεχώς τους φόρους, καθώς επίσης να την αφελληνίσουν διώχνοντας επιχειρήσεις και επιστήμονες στο εξωτερικό, στις άλλες χώρες, οι οποίες όχι μόνο δεν θέλουν να χάσουν τους δικούς τους επιστήμονες, καθώς επίσης τις επιχειρήσεις τους, αλλά να προσελκύσουν καινούργιες, μαίνεται ο φορολογικός ανταγωνισμός.
Εάν λοιπόν νομίζει κανείς πως κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατόν να διασωθεί η Ελλάδα, ακόμη και αν κυβερνηθεί από μία θεϊκή κυβέρνηση, εφαρμόζοντας επί πλέον μνημόνια που τη βυθίζουν ακόμη πιο πολύ στην ύφεση, τότε είναι κάτι περισσότερο από αιθεροβάμων – ενώ ακόμη και οι ψευδαισθήσεις έχουν τα όρια τους.
analyst.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου