Μια πραγματική ιστορία…
Ηταν η αρχή της γερμανικής κατοχής, μετά την κατάρρευση του μετώπου. Ο γερμανικός στρατός , εκτός από την κατάληψη των μεγάλων αστικών κέντρων της πατρίδας μας, άρχισε να εγκαθίσταται και στην ύπαιθρο. Ο τρόμος απλωνόταν στη χώρα και οι περιγραφές για τις αγριότητες των κατακτητών από όπου περνούσαν είχαν δημιουργήσει στον κόσμο μια (δικαιολογημένη ίσως) εικόνα φόβου και φρίκης για τους ναζιστές.
Ενα ταχύ σκάφος της γερμανικής πολεμικής μηχανής έφτασε και στην παραλία του χωριού μου, στη βόρειο Ικαρία. Εκεί αποβίβασε μια διμοιρία στρατιωτών. Οι Γερμανοί στρατιώτες, συντεταγμένα άρχισαν να ανεβαίνουν το ανηφορικό πλακόστρωτο του χωριού πηγαίνοντας στο διοικητήριο που είχαν προεπιλέξει.
Μια ομάδα από μικρά παιδιά, με την παιδική αθωότητα και περιέργεια, τους παρακολουθούσε. Ετρεχαν μπροστά από τη φάλαγγα, σταμάταγαν στις γωνιές των σπιτιών, έβλεπαν τους στρατιώτες, ξανάτρεχαν μπροστά και πάλι τα ίδια…
Το βράδυ, ένα από τα μικρά παιδιά που συμμετείχαν στο θέαμα είπε στη μάνα του: «Μαμά, οι Γερμανοί είναι όπως εμείς… Εχουν αφτιά, μάτια και μύτες!...». Το μικρό παιδί, προφανώς είχε ακούσει τόσες φοβερές ιστορίες για τις γερμανικές θηριωδίες, που στο αθώο του μυαλό και με την καλπάζουσα παιδική φαντασία, είχε ταυτίσει τους Γερμανούς με τέρατα…
Αλλά δαιμονοποιήσεις συμβαίνουν όχι μόνο σε παιδικά αθώα μυαλά.
Συνέβαιναν πάντοτε, συμβαίνουν στην εποχή μας και θα συμβαίνουν και στο μέλλον, όσο είναι χρήσιμες για προσωπικούς, ταξικούς, κοινωνικούς , πολιτικούς, θρησκευτικούς και εθνικούς σκοπούς. Από τις αρχές της ανθρώπινης ιστορίας η δαιμονοποίηση του αντιπάλου συνέβαλλε στη συσπείρωση και την εμψύχωση μιας ομάδας ή ενός λαού. Τα παραδείγματα είναι απειράριθμα. Ακόμα και τους πρώτους χριστιανούς, που αντικειμενικά πίστεψαν σε μια νέα θρησκεία η οποία ήταν απέναντι στον διάβολο, όπως και εάν τον καθορίσει κάποιος… Αλλά η δαιμονοποίησή τους και ο σφαγιασμός τους κρίθηκαν τότε απαραίτητα για τη διατήρηση της συνοχής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας…
Αλλο κραυγαλέο παράδειγμα τον προηγούμενο αιώνα ήταν η δαιμονοποίηση των Αμερικανών και γενικότερα του δυτικού τρόπου δομής της κοινωνίας από το νεοσύστατο σοβιετικό κράτος, που προέκυψε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εκείνη η δαιμονοποίηση συσπείρωνε τους πολίτες γύρω από τη νέα εξουσία. Και λειτούργησε για περισσότερα από 80 χρόνια.
Πιο πρόσφατη ήταν η δαιμονοποίηση από τους δυτικούς, ορισμένων αραβικών καθεστώτων. Ηταν αφορμή για στρατιωτικές επεμβάσεις, που όμως βασικό κίνητρο είχαν όχι την εξόντωση δαιμονικών δικτατόρων, αλλά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα στις περιοχές εκείνες.
Και πολύ πρόσφατα παρακολουθούμε το επικίνδυνο φαινόμενο της δαιμονοποίη-σης των δυτικών κρατών και του δυτικού τρόπου ζωής από ακραίους ισλαμιστές. Οι οποίοι, επικαλούμενοι ιερά γι’ αυτούς κείμενα, με όπλο την ακραία τρομοκρατία, προσπαθούν να πλήξουν τη Δύση με κάθε μέσο. Αλλά είναι προφανές ότι πίσω από τον θρησκευτικό φανατισμό υπάρχουν συμφέροντα, όχι θρησκευτικά, αλλά πολιτικά και οικονομικά…
Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και με τη δαιμονοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κρατών από το τουρκικό κατεστημένο που προσπαθεί να συσπειρώσει τον λαό ενόψει ενός αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος. …Σήμερα η πατρίδα μας περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις μετά τον Β’ Πα-γκόσμιο Πόλεμο. Οι δανειστές, με τα δικά τους αμείλικτα οικονομοτεχνικά κριτή-ρια, ζητούν μέτρα, τα οποία, αν εφαρμοστούν, θα προκαλέσουν σεισμό στην κοινωνική μας συνοχή. Οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια προσπαθούν, μέσα από διαπραγματεύσεις , να κάνουν τα μέτρα ηπιότερα για την κοινωνία.
Παράλληλα όμως, κυρίως η σημερινή κυβέρνηση, μεθοδικά ή παρασυρόμενη από καταστροφικό λαϊκισμό, δαιμονοποιεί τους δανειστές τόσο σε προσωπικό όσο και σε θεσμικό, αλλά ακόμα και σε κρατικό επίπεδο. Και μπορεί αυτή η δαιμονοποίηση των δανειστών να εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα κομματικές σκοπιμότητες, συσπειρώνοντας την κομματική βάση και προβάλλοντας όλα τα δεινά μας στους ξένους, αλλά μεσο-μακροπρόθεσμα οδηγεί σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Στη διεθνή απομόνωση και τελικά στην έξοδο της χώρας από την ιστορική και φυσική της θέση, που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Επομένως, σκληρή διαπραγμάτευση για το εφικτό.Και παράλληλα διαχρονική αυτοκριτική και διόρθωση όλων των κακών που ταλανίζουν την κοινωνία μας και μας έφεραν σε αυτή τη θέση!..
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ είπε:«Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε τον Θεό»…
*Ο κ. Χριστόδουλος Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας
Ενα ταχύ σκάφος της γερμανικής πολεμικής μηχανής έφτασε και στην παραλία του χωριού μου, στη βόρειο Ικαρία. Εκεί αποβίβασε μια διμοιρία στρατιωτών. Οι Γερμανοί στρατιώτες, συντεταγμένα άρχισαν να ανεβαίνουν το ανηφορικό πλακόστρωτο του χωριού πηγαίνοντας στο διοικητήριο που είχαν προεπιλέξει.
Μια ομάδα από μικρά παιδιά, με την παιδική αθωότητα και περιέργεια, τους παρακολουθούσε. Ετρεχαν μπροστά από τη φάλαγγα, σταμάταγαν στις γωνιές των σπιτιών, έβλεπαν τους στρατιώτες, ξανάτρεχαν μπροστά και πάλι τα ίδια…
Το βράδυ, ένα από τα μικρά παιδιά που συμμετείχαν στο θέαμα είπε στη μάνα του: «Μαμά, οι Γερμανοί είναι όπως εμείς… Εχουν αφτιά, μάτια και μύτες!...». Το μικρό παιδί, προφανώς είχε ακούσει τόσες φοβερές ιστορίες για τις γερμανικές θηριωδίες, που στο αθώο του μυαλό και με την καλπάζουσα παιδική φαντασία, είχε ταυτίσει τους Γερμανούς με τέρατα…
Αλλά δαιμονοποιήσεις συμβαίνουν όχι μόνο σε παιδικά αθώα μυαλά.
Συνέβαιναν πάντοτε, συμβαίνουν στην εποχή μας και θα συμβαίνουν και στο μέλλον, όσο είναι χρήσιμες για προσωπικούς, ταξικούς, κοινωνικούς , πολιτικούς, θρησκευτικούς και εθνικούς σκοπούς. Από τις αρχές της ανθρώπινης ιστορίας η δαιμονοποίηση του αντιπάλου συνέβαλλε στη συσπείρωση και την εμψύχωση μιας ομάδας ή ενός λαού. Τα παραδείγματα είναι απειράριθμα. Ακόμα και τους πρώτους χριστιανούς, που αντικειμενικά πίστεψαν σε μια νέα θρησκεία η οποία ήταν απέναντι στον διάβολο, όπως και εάν τον καθορίσει κάποιος… Αλλά η δαιμονοποίησή τους και ο σφαγιασμός τους κρίθηκαν τότε απαραίτητα για τη διατήρηση της συνοχής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας…
Αλλο κραυγαλέο παράδειγμα τον προηγούμενο αιώνα ήταν η δαιμονοποίηση των Αμερικανών και γενικότερα του δυτικού τρόπου δομής της κοινωνίας από το νεοσύστατο σοβιετικό κράτος, που προέκυψε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εκείνη η δαιμονοποίηση συσπείρωνε τους πολίτες γύρω από τη νέα εξουσία. Και λειτούργησε για περισσότερα από 80 χρόνια.
Πιο πρόσφατη ήταν η δαιμονοποίηση από τους δυτικούς, ορισμένων αραβικών καθεστώτων. Ηταν αφορμή για στρατιωτικές επεμβάσεις, που όμως βασικό κίνητρο είχαν όχι την εξόντωση δαιμονικών δικτατόρων, αλλά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα στις περιοχές εκείνες.
Και πολύ πρόσφατα παρακολουθούμε το επικίνδυνο φαινόμενο της δαιμονοποίη-σης των δυτικών κρατών και του δυτικού τρόπου ζωής από ακραίους ισλαμιστές. Οι οποίοι, επικαλούμενοι ιερά γι’ αυτούς κείμενα, με όπλο την ακραία τρομοκρατία, προσπαθούν να πλήξουν τη Δύση με κάθε μέσο. Αλλά είναι προφανές ότι πίσω από τον θρησκευτικό φανατισμό υπάρχουν συμφέροντα, όχι θρησκευτικά, αλλά πολιτικά και οικονομικά…
Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και με τη δαιμονοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κρατών από το τουρκικό κατεστημένο που προσπαθεί να συσπειρώσει τον λαό ενόψει ενός αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος. …Σήμερα η πατρίδα μας περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις μετά τον Β’ Πα-γκόσμιο Πόλεμο. Οι δανειστές, με τα δικά τους αμείλικτα οικονομοτεχνικά κριτή-ρια, ζητούν μέτρα, τα οποία, αν εφαρμοστούν, θα προκαλέσουν σεισμό στην κοινωνική μας συνοχή. Οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια προσπαθούν, μέσα από διαπραγματεύσεις , να κάνουν τα μέτρα ηπιότερα για την κοινωνία.
Παράλληλα όμως, κυρίως η σημερινή κυβέρνηση, μεθοδικά ή παρασυρόμενη από καταστροφικό λαϊκισμό, δαιμονοποιεί τους δανειστές τόσο σε προσωπικό όσο και σε θεσμικό, αλλά ακόμα και σε κρατικό επίπεδο. Και μπορεί αυτή η δαιμονοποίηση των δανειστών να εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα κομματικές σκοπιμότητες, συσπειρώνοντας την κομματική βάση και προβάλλοντας όλα τα δεινά μας στους ξένους, αλλά μεσο-μακροπρόθεσμα οδηγεί σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Στη διεθνή απομόνωση και τελικά στην έξοδο της χώρας από την ιστορική και φυσική της θέση, που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Επομένως, σκληρή διαπραγμάτευση για το εφικτό.Και παράλληλα διαχρονική αυτοκριτική και διόρθωση όλων των κακών που ταλανίζουν την κοινωνία μας και μας έφεραν σε αυτή τη θέση!..
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ είπε:«Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε τον Θεό»…
*Ο κ. Χριστόδουλος Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας
protothema.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου